dinsdag 28 november 2017

prentje en de kerstdec0ratie

Ik piek weer te vroeg.
De sint is nog niet eens geweest.
Ik kan niet meer wachten.
Stroom opeens over van de kerstversieringsideeën.
Op mijn manier.
Waar ik van hou: mensen die je goed kennen.
Een lievelingsvriendin die als cadeau een passende ketting meeneemt van een trip naar India.
(Al had ze misschien niet verwacht dat ie het ook leuk zou doen in de boom).
Ook dit jaar een hoofdrol voor het grafisch sterke zwarte boompje:
Maar het wordt pas een echte kerstsfeer ---
--- als de aap zijn muts op heeft. 

Nog 26 nachtjes.

zondag 26 november 2017

prentje en de kleuren

Ik had me nog zó voorgenomen om geen prentenboeken meer voor mezelf te kopen. 
Maar bij museumwinkels is de verleiding wel heel groot. 
En dit boek riep mijn naam. 
Heel zachtjes hoor, we waren immers in een museum. 

Museum Voorlinden, om precies te zijn, één van mijn favoriete musea omdat hun kunst zo vrolijkmakend ongecompliceerd is. 
Een museumspeeltuin. Een cultureel pretpark, bijna. 

De tentoonstelling van het echtpaar Shio Kusaka en Jonas Wood was dan ook weer zo heerlijk. 
Zij, keramiste, en hij, schilder, inspireren elkaar continu. 
Een vruchtbare kruisbestuiving. 
En dan krijg je dit:
Zijn werk is collage-achtig:  
'Het doet me denken aan de tekenaar van Jip en Janneke', zei Zus. 
Ik nam haar mee als verjaardagscadeautje en gelukkig vond ze het net zo leuk als ik had gehoopt. 
En inderdaad, ik zag wat ze bedoelde. 
Het heeft het één-dimensionale van het werk van Fiep Westendorp. 
Met ook weer een heel eigen stijl. 
Maar goed, ik wijk helemaal af. 

Want ik wilde U vertellen over het prachtige 'Het zwarte kleurenboek'. 
Waarin het blinde jongetje Thomas beschrijft hoe hij kleuren beleeft. 
Het prijswinnende boek is ook in braille geschreven. 
De eenvoud raakte me, na de fantastische kleurenexplosie van de tentoonstelling. 
Beide kanten inspireren me.  
De teksten ontroeren, omdat je meegenomen wordt in de wereld van Thomas. 
Je kunt met zoveel zintuigen genieten van schoonheid.  
'Geen mooiere kleur dan zwart. Zwart zijn de zachte haren van zijn mama.' 

zaterdag 25 november 2017

prentje en het drakenei

Het valt niet altijd mee om iets te verzinnen wat Zoon en ik allebei leuk vinden; u weet er alles van.
'Ga je mee glasblazen?', vroeg ik een tijdje geleden.
Dat zit zo: ik wil al heel lang een glazen 'tiet' maar moest onlangs vanwege droevige omstandigheden de workshop Glasblazen die ik in Amsterdam zou volgen, op het laatste moment afblazen.

Ik greep opnieuw mijn kans toen ik zag dat de Glasblazerij in Leerdam de workshop 'Blaas je eigen kerstbal' aanbood. Zelfde vorm, nietwaar?
En met een beetje mazzel maakte ik er nog een leuk uitje voor ons samen van.
Zoon had er wel oren naar, en dus reden we twee weken geleden naar Leerdam.
'Ga jij maar eerst', zei Zoon toen we de stoere werkplaats betreden.
Eerst een kleur uitzoeken.
Er lagen vijf bakjes met kleurpigmenten: zwart, wit, oranje, blauw en groen.
'Heb je geen roze?', vroeg ik teleurgesteld.
Ik was al helemaal lekker gemaakt door het rek vol kleurige glazen ballen boven de tafel met de bakjes.
Bij heule hoge uitzondering ging de workshopbegeleidster voor mij roze halen.

'Ik wil graag uhm.. een soort van vrouwelijke borst', zei ik tegen haar.
Ze keek me niet-begrijpend aan.
'Ben je soms kunstenaar ofzo? We hebben tien minuten. Dit is de workshop kerstballen maken.'
Die tepel kon ik wel op mijn buik schrijven.

Enfin, ik maakte er maar weer het beste van.
Hard werken nog, hoor.
'Harder blazen!', riep de workshopbegeleidster-die-niet-met-zich-liet-spotten.
Het hielp nou ook niet bepaald dat de hele tribune inmiddels geïnteresseerd gade sloeg hoe ik stond te klungelen.

Toen was Zoon aan de beurt.
Die vond het ook geen kattenpis. 
'Het lijkt wel een drakenei', zei Zoon.
Ik denk niet dat wij de doorsnee kerstballenblazendoelgroep vormden. 

Helaas mochten we onze kunstwerken niet direct meenemen; die moesten nog afkoelen. 
Maar binnen drie dagen zouden ze worden opgestuurd. 
Ik wilde bijna nog een soort van kerstbaltiet meenemen uit de winkel, maar Zoon hield me tegen. 
'Dan is het effect van je eigen werkstuk straks een stuk minder groot', zei hij wijs. 

Na een paar dagen ongeduldig wachten, kwamen we erachter dat onze kerstballen bij de buren waren bezorgd, die nét op vakantie waren gegaan. 

Na nog een week appte Zoon verheugd naar mijn werk. 
'Ze zijn er! Ik wacht met uitpakken tot je thuis bent'. 

'Zou je zien dat ze de verkeerde hebben gestuurd', zei ik grappend tegen Zoon terwijl ik de doos openmaakte. 
Over sommige dingen kun je beter geen grappen maken, want naast mijn eigen x-mas tit lag een non-descripte groen-zwarte kerstbal.

'Waar is mijn drakenei nou?', riep Zoon geschokt. 
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven. 
Iemand in Nederland dacht zijn groen-zwarte kerstbal uit te pakken, en stond daarentegen met een knaloranje paasei in zijn handen.   
Ik schreef onmiddellijk een e-mail naar de glasblazerij. 
Mijn bal zette ik alvast maar neer. 
's Morgens checkte ik mijn mail. Geen reactie. 
Wat wil je voor je ontbijt?', vroeg ik Zoon. 
'Doe maar een drakeneitje', zei hij gevat. 

Die avond had ik eindelijk bericht. Van Betsie, de floormanager van de blazerij. 
Ze had het nogal druk gehad, schreef ze. Maar: 

'Het oranje "drakenei" ligt gelukkig nog steeds hier. We konden het ook niet plaatsen wie deze bal zou hebben geblazen. Wij wisten niet dat het een "drakenei" is.' 

Vanmorgen vroeg reed ik naar Leerdam om dan eindelijk het ei in ontvangst te kunnen nemen. 
'We hadden 'm al in de winkel gelegd', zei Betsy. 

'Gelukkig maar dat ie nog niet verkocht was.' 

woensdag 22 november 2017

prentje en de metamorfose

Wonderlijk is dat toch. 
Ik kan soms ineens 'geraakt' zijn door iets dat al jarenlang bestaat. 
Opeens triggert er iets. Word ik geïnspireerd. 
En vervolgens lijkt het of ik allemaal signalen krijg, die 'het' bevestigen. 

Zo ben ik nu in de ban van zwart. Off black. Net-niet-helemaal zwart. 'Warm' zwart. Charcoal

Ik zag het op de cover van Elle Decoration
Opeens wilde ik ook donkere muren in mijn woonkamer. 

Snel reed ik naar de bouwmarkt om dezelfde verf te halen als die ik voor mijn slaapkamermuren had gebruikt. 'Industrial Grey'.
Ik begon met één muur. Wow. 
Wat kwam de foto van Cruijff en mijn papa nu mooi uit. 
Ik ging door met de volgende muur. 
Besloot de kast in dezelfde kleur te verven. 
Leren handgrepen erop. Als nieuw. 
Het combineerde ook zo mooi met donker hout. 
Toen sloeg ik door in mijn enthousiasme. 
Verfde alle muren van mijn woonkamer en keuken 'Industrial Grey'. 
Dat was een beetje teveel van het goede. 

Een deel verfde ik over in 'Urban Grey'. 
Inmiddels arriveerde ook mijn 'nieuwe' tafel, de oude tafel van mijn lief, liefdevol opgeknapt door zijn vader. 
Bij mijn vriendin vond ik een waanzinnig gave stof, die mooi als tafelkleed over mijn tafel paste. 
Ik ben gek op het net-niet-dekkende effect. Het imperfecte. 
Ik vond de stoffenlijn zo mooi, dat ik een 'gaze' variant binnenstebuiten inlijstte. 
Ik zette het in de hal, naast een afbeelding van Rothko waar het me aan deed denken. 
Wacht eens. Misschien moest ik ook gelijk mijn hal meeverven!
En omdat ik in mijn hal altijd nog net iets meer durf, probeerde ik een nieuw effect uit: beton. 
Wow. 
Eigenlijk wilde ik dat ook wel in mijn keuken. 
Zou ook praktisch zijn, aangezien er vaak ook spatvlekken komen achter mijn fornuis. 

Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg niet meer het effect van de hal. 
Het nonchalante effect bleef weg; het werd te geforceerd. 
Inmiddels zaten er wel vijf lagen op in allerlei varianten grijs-zwart. 

Gefrustreerd spoelde ik voor de zoveelste keer mijn kwast uit in een sopje. 
Impulsief smeerde ik de natte kwast uit op de wand voor me. 
Wow. 
Dit was het effect wat ik zocht!
Geïnspireerd door een Mickey Mouse skull haalde ik mijn Nijn-skelet ook maar weer eens uit de kast. 
Wat hou ik toch van dat donkere randje. 
Dat liefelijke wat dan ook een spannende kant heeft.  
Het contrast.
En zo rolt de inspiratie maar door en door en door. 

Gelukkig maar.