woensdag 27 december 2017

prentjes en Lichtjesavond

Vanaf het moment dat ik wist dat mijn vader op Zorgvlied zou worden begraven, wist ik dat ik op 24 december daar zou zijn.
Zorgvlied heeft dan 'Lichtjesavond'; de paden zijn verlicht, er wordt muziek gemaakt en ... meer wist ik ook niet wat ik ervan kon verwachten.

Ik wist alleen maar dat ik zou gaan.
Dat dit past bij wie ik ben en wat mij vormt.
Dat de dood niet iets engs is waar niet over gepraat mag worden, maar een essentieel onderdeel van het leven.

Wat was het prachtig.
Vuurkolven.
Een gospelkoor dat 'Celebrate' zong.
(Ex-)Man die er aan had gedacht om een lantaarntje mee te nemen.
En overal families, die, soms met klapstoeltjes en al, hun geliefden herdachten bij hun laatste rustplaats.
Kinderen spelend met lichtjes.
Graven verlicht door tientallen kaarsjes en lampjes.
Warme chocolademelk en lekkers aangeboden door Zorgvlied.
Verdriet dat ik vanuit mijn tenen voelde.
En dat er gewoon mocht zijn.
Dankbaarheid.
Voor zo'n lieve vader, van wie ik zo mooi afscheid heb mogen nemen.

'Ik vind het wel gezellig eigenlijk', zegt Zoon als we later aan de warme chocolademelk zitten.
Hij neemt nog een hap van zijn kerstkransje.

Dit is wat ik wilde.
De ketting doorbreken waarin angst voor de dood er met de paplepel werd ingegoten.
Dit is de plek waar ik wil zijn tijdens de eerste Kerstdagen die ik zonder mijn vader moet vieren.
Op deze manier ben ik toch bij hem.

Wát een kerstgeschenk.

maandag 18 december 2017

prentje en Sottsass

Ik heb geloof ik een oude ambachten-fetish (vermoedelijk is deze woordencombinatie uiterst zeldzaam).
Want na het houtdraaien en glasblazen heb ik me nu opgegeven voor een workshop pottenbakken.
De eenvoud van het ambacht spreekt me aan.

De huidige digitale wereld draait voor mij iets te snel.
Als er teveel mogelijk is, wil ik niets meer.

In der beschränkung zeigt sich der meister.
Overdaad doet me duizelen.
Het liefst koop ik daarom al mijn kleding bij één winkel.
Koester ik mijn kleine huis(je) en dito auto(otje).
Hou ik mijn sociale kring overzichtelijk.

Ik hoef geen wereldreizen te maken.
Geen groots en meeslepend leven te leiden.
Overvolle agenda's maken me zenuwachtig.
Ik wil doen wat bij me past, met de mensen die bij mij passen.

Afgelopen zaterdag bezocht ik de tentoonstelling 'Celebrating Ceramics - 100 jaar Ettore Sottsass'.
(Met de man die bij mij past).

Wat werd ik daar vrolijk van.
Dit zijn echt mijn soort tentoonstellingen.
Ik hou namelijk ook niet van enorme musea.
Maar dat zult U inmiddels niets meer verbazen.

Sottsass was overigens een heleboel (waaronder architect en oprichter van de Memphisgroep).
Maar deze tentoonstelling is gewijd aan zijn ontwerpen voor keramiek (de 'oervorm van design').
Eén zaal.
Ingericht als snoepwinkel.

Mijn nieuwe workshop Keramiek gaat in januari van start.
Ik kan nauwelijks wachten.


vrijdag 1 december 2017

prentje en C0c0

Anderhalf jaar geleden zag ik voor het eerst een aankondiging. 
De nieuwe Pixar/Disney kerstfilm zou als thema 'Día de los Muertos' krijgen. 
De Dag der Doden. 
Het uitbundige kleurrijke Mexicaanse volksfeest waar families bij elkaar komen om samen de herinneringen aan hun overleden familieleden levend te houden. 
Een feest dat me al jarenlang mateloos fascineert. 
Zomer 2016 las ik het bericht. 
En vorige week zaten Zoon en ik in de bios voor de voorpremière. 

Het duurde wel erg lang voordat ie van start ging. 
De zaal werd wat onrustig. 
Na twintig minuten kwam er een medewerker de zaal in, zonder microfoon. 
Maar de boodschap was duidelijk. 
Technische problemen. 
Ze deden hun uiterste best de film zo snel mogelijk te starten. 
Een half uur later stonden we weer buiten. 
Na anderhalf jaar wachten kwam er nog een week bij. 

De eerstvolgende mogelijkheid die ze voordeed (lees:vandaag) zaten we er weer. 
Dit keer startte die wel. 
En wat was ie fantastisch. 

Het jongetje Miguel is een geboren muzikant. 
Alleen: in zijn familie is muziek een taboe.  
Sinds zijn over-overgrootvader vrouw en kind heeft verlaten om de wereld in te trekken als muzikant, staat muziek op de zwarte lijst. 
Miguel belandt per ongeluk in het land der doden, waar ze nog nooit een levende hebben gezien.   
En wat is het daar een vrolijke boel. 
Met neongekleurde fabeldieren, felgekleurde huisjes en overal lichtjes.
Maar ook daar loopt niet alles op rolletjes. 

Meer ga ik niet verklappen, want U gaat er natuurlijk zelf nog heen.  
Ik geef alleen even wat sfeerimpressies: 
Prachtig vormgegeven, met zoveel liefde voor details zoals alleen Pixar het kan. 
Fantastische art-deco gebouwen en doodshoofden in alle soorten en maten.  

Het verhaal is ontroerend, troostend, en voor veel kinderen misschien de eerste kennismaking met de Dood. 
Maar dan wel één waar ze de rest van hun leven plezier van gaan beleven. 
De boodschappen zijn talrijk: iemand is pas écht dood als wij 'm zijn vergeten, volg je dromen, ook al moet je er een soms een hoge prijs voor betalen, en wat/wie goed lijkt is niet altijd goed, en andersom. 
Grote thema's zoals dementie en knellende familiebanden passeren haast laconiek de revue. 

Nog nagenietend keek ik op mijn horloge. 
18.05 uur. 
Om 18.30 moest Zoon verzamelen om een invalwedstrijd volleybal te spelen. 
Niet alleen de doden hebben hun issues, ook het leven kent zo zijn uitdagingen. 

'We nemen een taxi', besloot ik razendsnel. 
Ook al hoefde Zoon alleen in te vallen, de mannen konden toch moeilijk met één man minder het veld op.
Zoon keek zijn ogen uit in zijn eerste taxirit. 
En ik moet zeggen; zo rijdend over de brug waar normaal alleen de bus mag rijden, zag de stad er bijna net zo betoverend uit als het hiernamaals. 
Het opgegeven adres bleek niet een sporthal te zijn, maar een verzamelpunt van waaruit verder gereden zou worden. 
Als een koning kwam Zoon aan, de blitsmakend bij zijn vriendjes die met grote ogen naar de taxi keken. 

Soms is het leven ook zo gek nog niet. 

dinsdag 28 november 2017

prentje en de kerstdec0ratie

Ik piek weer te vroeg.
De sint is nog niet eens geweest.
Ik kan niet meer wachten.
Stroom opeens over van de kerstversieringsideeën.
Op mijn manier.
Waar ik van hou: mensen die je goed kennen.
Een lievelingsvriendin die als cadeau een passende ketting meeneemt van een trip naar India.
(Al had ze misschien niet verwacht dat ie het ook leuk zou doen in de boom).
Ook dit jaar een hoofdrol voor het grafisch sterke zwarte boompje:
Maar het wordt pas een echte kerstsfeer ---
--- als de aap zijn muts op heeft. 

Nog 26 nachtjes.

zondag 26 november 2017

prentje en de kleuren

Ik had me nog zó voorgenomen om geen prentenboeken meer voor mezelf te kopen. 
Maar bij museumwinkels is de verleiding wel heel groot. 
En dit boek riep mijn naam. 
Heel zachtjes hoor, we waren immers in een museum. 

Museum Voorlinden, om precies te zijn, één van mijn favoriete musea omdat hun kunst zo vrolijkmakend ongecompliceerd is. 
Een museumspeeltuin. Een cultureel pretpark, bijna. 

De tentoonstelling van het echtpaar Shio Kusaka en Jonas Wood was dan ook weer zo heerlijk. 
Zij, keramiste, en hij, schilder, inspireren elkaar continu. 
Een vruchtbare kruisbestuiving. 
En dan krijg je dit:
Zijn werk is collage-achtig:  
'Het doet me denken aan de tekenaar van Jip en Janneke', zei Zus. 
Ik nam haar mee als verjaardagscadeautje en gelukkig vond ze het net zo leuk als ik had gehoopt. 
En inderdaad, ik zag wat ze bedoelde. 
Het heeft het één-dimensionale van het werk van Fiep Westendorp. 
Met ook weer een heel eigen stijl. 
Maar goed, ik wijk helemaal af. 

Want ik wilde U vertellen over het prachtige 'Het zwarte kleurenboek'. 
Waarin het blinde jongetje Thomas beschrijft hoe hij kleuren beleeft. 
Het prijswinnende boek is ook in braille geschreven. 
De eenvoud raakte me, na de fantastische kleurenexplosie van de tentoonstelling. 
Beide kanten inspireren me.  
De teksten ontroeren, omdat je meegenomen wordt in de wereld van Thomas. 
Je kunt met zoveel zintuigen genieten van schoonheid.  
'Geen mooiere kleur dan zwart. Zwart zijn de zachte haren van zijn mama.' 

zaterdag 25 november 2017

prentje en het drakenei

Het valt niet altijd mee om iets te verzinnen wat Zoon en ik allebei leuk vinden; u weet er alles van.
'Ga je mee glasblazen?', vroeg ik een tijdje geleden.
Dat zit zo: ik wil al heel lang een glazen 'tiet' maar moest onlangs vanwege droevige omstandigheden de workshop Glasblazen die ik in Amsterdam zou volgen, op het laatste moment afblazen.

Ik greep opnieuw mijn kans toen ik zag dat de Glasblazerij in Leerdam de workshop 'Blaas je eigen kerstbal' aanbood. Zelfde vorm, nietwaar?
En met een beetje mazzel maakte ik er nog een leuk uitje voor ons samen van.
Zoon had er wel oren naar, en dus reden we twee weken geleden naar Leerdam.
'Ga jij maar eerst', zei Zoon toen we de stoere werkplaats betreden.
Eerst een kleur uitzoeken.
Er lagen vijf bakjes met kleurpigmenten: zwart, wit, oranje, blauw en groen.
'Heb je geen roze?', vroeg ik teleurgesteld.
Ik was al helemaal lekker gemaakt door het rek vol kleurige glazen ballen boven de tafel met de bakjes.
Bij heule hoge uitzondering ging de workshopbegeleidster voor mij roze halen.

'Ik wil graag uhm.. een soort van vrouwelijke borst', zei ik tegen haar.
Ze keek me niet-begrijpend aan.
'Ben je soms kunstenaar ofzo? We hebben tien minuten. Dit is de workshop kerstballen maken.'
Die tepel kon ik wel op mijn buik schrijven.

Enfin, ik maakte er maar weer het beste van.
Hard werken nog, hoor.
'Harder blazen!', riep de workshopbegeleidster-die-niet-met-zich-liet-spotten.
Het hielp nou ook niet bepaald dat de hele tribune inmiddels geïnteresseerd gade sloeg hoe ik stond te klungelen.

Toen was Zoon aan de beurt.
Die vond het ook geen kattenpis. 
'Het lijkt wel een drakenei', zei Zoon.
Ik denk niet dat wij de doorsnee kerstballenblazendoelgroep vormden. 

Helaas mochten we onze kunstwerken niet direct meenemen; die moesten nog afkoelen. 
Maar binnen drie dagen zouden ze worden opgestuurd. 
Ik wilde bijna nog een soort van kerstbaltiet meenemen uit de winkel, maar Zoon hield me tegen. 
'Dan is het effect van je eigen werkstuk straks een stuk minder groot', zei hij wijs. 

Na een paar dagen ongeduldig wachten, kwamen we erachter dat onze kerstballen bij de buren waren bezorgd, die nét op vakantie waren gegaan. 

Na nog een week appte Zoon verheugd naar mijn werk. 
'Ze zijn er! Ik wacht met uitpakken tot je thuis bent'. 

'Zou je zien dat ze de verkeerde hebben gestuurd', zei ik grappend tegen Zoon terwijl ik de doos openmaakte. 
Over sommige dingen kun je beter geen grappen maken, want naast mijn eigen x-mas tit lag een non-descripte groen-zwarte kerstbal.

'Waar is mijn drakenei nou?', riep Zoon geschokt. 
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven. 
Iemand in Nederland dacht zijn groen-zwarte kerstbal uit te pakken, en stond daarentegen met een knaloranje paasei in zijn handen.   
Ik schreef onmiddellijk een e-mail naar de glasblazerij. 
Mijn bal zette ik alvast maar neer. 
's Morgens checkte ik mijn mail. Geen reactie. 
Wat wil je voor je ontbijt?', vroeg ik Zoon. 
'Doe maar een drakeneitje', zei hij gevat. 

Die avond had ik eindelijk bericht. Van Betsie, de floormanager van de blazerij. 
Ze had het nogal druk gehad, schreef ze. Maar: 

'Het oranje "drakenei" ligt gelukkig nog steeds hier. We konden het ook niet plaatsen wie deze bal zou hebben geblazen. Wij wisten niet dat het een "drakenei" is.' 

Vanmorgen vroeg reed ik naar Leerdam om dan eindelijk het ei in ontvangst te kunnen nemen. 
'We hadden 'm al in de winkel gelegd', zei Betsy. 

'Gelukkig maar dat ie nog niet verkocht was.'