dinsdag 29 maart 2016

prentje en de vorm

Voor mijn verjaardag kreeg ik het fantastische boek 'Ladislav Sutnar: visual design in action'.
Sutnar (1897-1976) was een Tjechische grafisch vormgever en is één van mijn favorieten.

Ik ben echt verbijsterd als ik bijvoorbeeld het jaartal zie van dit soort ontwerpen:
Ladislav was zijn tijd zo ver vooruit.

'Hij leefde voor de vormgeving', las ik ergens, en hoewel ik niet voor de vorm leef, is het wel één van de dingen die mijn leven vormgeeft.

Lyrisch kan ik bijvoorbeeld worden van mijn nieuwe tafeltje van Dutchbone:
Zo'n eigenwijs pootje dat het ontwerp een eigen draai geeft.
Boy, ik kan er een blog vol overschrijven (en dan heb ik het nog niet eens over de fantastische naam 'Dutchbone').
Maar omdat u daar helemaal niet op zit te wachten, ga ik nog even verder over Sutnar.

Hoewel, ik kan u beter nog wat voorbeelden laten zien van het prachtig vormgegeven en ingebonden boek. Dat was immers zijn taal en doet hem het meest recht:
De beste man was een alleskunner en ontwierp van complete huisstijlen naar strakke serviezen tot houten kinderspeelgoed.

Ik denk dat hij zich wel thuis voelt op mijn nieuwe tafeltje.  

woensdag 23 maart 2016

prentje en de volwassenheid

... 44 jaar over 44 minuten en in plaats van mijn huis schoonmaken voor mijn feestje een trekpop gemaakt.

Dat komt nooit meer goed.

maandag 21 maart 2016

prentje en het paashuis

Niet lang geleden stuurde ik een foto van mijn huis aan een vriend in het buitenland.
'Gezellig', appte hij terug. Om daarna te vervolgen met 'popperig'.

POPPERIG? Van schrik liet ik bijna mijn telefoon uit mijn handen vallen.

Paniekerig keek ik om me heen (nadat ik uiteraard bozig had terug geappt dat mijn huis Helemaal Niet Popperig is).

Ik vind namelijk dat een huis een weerspiegeling van jezelf moet zijn. Ik zag de zachte kleurtjes, de paashaasjes. Alles paste bij elkaar, was in perfecte harmonie. Alle accessoires op elkaar afgestemd, fifies groen of lichtroze.
Het voelde opeens als een concept.

Dat gevoel werd nog eens versterkt toen ik een foto van een bed & breakfast in de VTWonen zag.
Het leek mijn woonkamer wel. De Hay kussens, de kleine lichte tafeltjes.

Kortom, mijn huis was niet meer een weerspiegeling van mezelf.
Het was te braaf geworden, te voorspelbaar. Te Scandinavisch.
En ik ben dol op Scandinavië, nog steeds, maar ze missen wel wat zelfspot daar, vind ik.
Mijn huis kon dus wel wat peper gebruiken, meer 'smoel'.

Dus kocht ik een vervaagd kleed, bewust in kleuren die niet in mijn huis terugkwamen (Bruin! Rood! Blauw!).  
Ok, misschien ook een tikkie roze en groen, maar zo'n revolutionair ben ik nou ook weer niet.

Ik bestelde een industrieel vintage krukje en o, gedurfd hoor, bewust niet in het okergeel van mijn kussen.
(Maar in het citroengeel).

Er kwamen planten. In een gewone terracotta pot.
Ha, wie zijn hier dat ik geen revolutionair was?  

En er komt nog maar één Paashaas mijn woonkamer in. 

De skelettenkaars.
Ik zeg: het begint er op te lijken.     

zondag 20 maart 2016

prentje en de geschenken

Sommige dagen zijn zulke cadeautjes.

Jaren geleden heb ik een afspraak met mezelf gemaakt: het feit dat ik alleen ben, weerhoudt me niet om supergave dingen mee te maken.

Dus ga ik in mijn eentje naar het HAFF, het animatiefestival in mijn eigen stadje (nou valt het ook niet mee om iemand te vinden die zin heeft om zondagochtend naar een Tsjechische stop motion film te gaan, een eigentijdse bewerking van De kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen).
 Hoewel, Little from the Fish Shop is helemaal uitverkocht.
Ze bestaan dus wel, de mensen die net als ik blij worden van een klassiek onderwaterorkest.
 Als ik, nog nagenietend, even later een broodje eet in het café van het Louis Hartlooper Complex, mijn lievelingsbios en het hart van het HAFF, lees ik in het filmblaadje dat er onder de noemer Expanding Animation ook nog animatie-installaties zijn te bewonderen. Onder andere in de Oude Hortus, sowieso een hele fijne rustige plek midden in de stad.   

Kijk, nog een voordeel van alleen op stap gaan; je hoeft alleen maar met jezelf te overleggen.
Dus hup, op naar de Hortus.

Om vervolgens weggeblazen te worden door Mr Sea, 'een korte animatiefilm naar een klassiek verhaal uit de Qing-dynastie met een bijzondere originele toepassing van traditioneel porselein waar de Qing-dynastie beroemd om is'. Oftewel keramiek-erotiek. Waanzinnig.
 Helemaal gelukkig loop ik nog een rondje door de Oude Hortus.
 Kent u dat gevoel? Dat je bijna overspoeld wordt door schoonheid, dat er zoveel prachtigs op je pad komt als je gewoon je hart durft te volgen.
Dat je bijna denkt: 'ophouden nu, ik kan het bijna niet meer aan'. Een stroom van geschenken.

En toen was ik nog niet eens in het Universiteitsmuseum geweest. Waar dan ook nog de tentoonstelling 'Tot op het bot' te zien was. Verpletterd.
De schaduwen in het klassieke trappenhuis. Dan kun je me wegdragen hoor.
Dan komt alles bij elkaar.
Ophouden nu dus.

dinsdag 15 maart 2016

prentje en de Zonnestraal

Ik heb de leukste baan die ik me kan wensen. Dat vind ik niet iedere dag, maar vandaag wel.

Vanmorgen was ik op locatiebezoek voor een congres dat ik mede organiseer.
Ik had de tip gekregen van de Zonnestraal in Hilversum, een oud sanatorium uit de jaren dertig.

Wat een geweldig pand van de architect Jan Duiker. Totaal verliefd.
Wat hebben we toch een (architectuur)schatten in Nederland; en wat is dit een prachtig voorbeeld van het 'Nieuwe Bouwen'. Prachtige kleur blauw overigens, dat ook wel Duiker-blauw wordt genoemd.
Een paar jaar geleden helemaal in stijl opgeknapt en nu op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Je kunt er overigens ook fantastisch wandelen, en één keer per maand worden er rondleidingen gegeven.

Tot slot nog even over het bloggen. Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht.
Ik wil mijn enthousiasme graag met u blijven delen.
Omdat het een essentieel onderdeel is van wie ik ben, en wat me 'prentje' maakt.

Eigenlijk kan ik u gewoon niet missen.

woensdag 9 maart 2016

prentje en de tegenstellingen

Het is de laatste tijd opvallend stil hier.
Ik ben er nog niet helemaal uit of dat een goed teken is, of niet.

Het is niet dat er niets gebeurt. Er gebeurt zelfs heel veel.
Laatst las ik ergens dat de winter niet een stille maar juist een heel actieve periode is.
Er ontkiemt van alles, alleen is het niet zichtbaar. Het gebeurt onder de grond.
Zo voelt het bij mij ook. Maar is het erg dat het niet zichtbaar is? Moet het altijd zo nadrukkelijk?
Dat is een vraag die ik me de laatste tijd veelvuldig stel.

Waarom blog ik? Is dat om bevestiging te krijgen? Kijk eens wat een leuk huis ik heb? Wat een slim kind? En scherpe inzichten? Of omdat ik u wil helpen? Omdat ik weet dat we allemaal worstelen?
Waarschijnlijk allemaal. En allemaal tegelijk. 

'Je hoeft niet altijd zo je best te doen', zei een vriendin afgelopen vrijdag.
Dat sloot mooi aan wat mijn coach vorige week aangaf.

'Je bent er, en dat is genoeg'.
Dat was een belangrijk inzicht en wil ik graag voelen, diep van binnen.

Dat stemmetje tot zwijgen brengen dat altijd zegt dat ik nét een stapje harder moet lopen dan anderen.
Continu aan de verwachtingen van 'de ander' willen te voldoen, vooral niet teleur willen stellen, niemand boos om me laten worden. Die eeuwige angst. Niet de afwijzing te willen voelen.
Ten koste van mezelf.  

'Laat het binnenkomen, kijk er naar en laat het dan weer los', zei mijn wijze coach over pijnlijke gevoelens.
'Dat is veel minder schadelijk op de lange termijn dan altijd alles wegstoppen'.

Dus nu experimenteer ik met 'nieuw gedrag'.
En durf ik steeds meer te zeggen wat ik vind, in plaats van wat ik denk dat de ander wil horen.
Ben ik eerlijker over wat me dwarszit.

En ontdek ik dat de wereld niet vergaat.
Dus probeer ik zo onbevreesd mogelijk per dag te leven.
En schiet ik misschien af en toe door, om mijn grenzen te ervaren. 

Als een individu, maar wél in verbinding met de omgeving.