zaterdag 28 november 2015

prentje en de waarheid

Ik hoor vaak van mensen dat ze het zo fijn vinden dat ik zo eerlijk ben op mijn blog.
Dat vind ik een groot compliment. Ik ben deze blog namelijk ook begonnen omdat ik een tegengeluid wilde bieden. Een tegengeluid, omdat ik het gevoel had dat op social media vaak maar één kant wordt belicht.
De 'kijk-mij-eens-een-geweldig-leven-hebben' kant.
Aan de andere kant voelde het ook niet helemaal oprecht. Want was ik wel zo eerlijk als u dacht?
Er is namelijk één kant waar ik nooit over heb geschreven. Mijn anorexia.     

Na mijn scheiding viel ik in een gat. Voor de buitenwereld leek ik die sterke vrouw die in haar eentje een appartement kocht, promotie maakte, een studie deed en ondertussen het co-ouderschap volgens het boekje invulde. De waarheid was dat ik niets meer kon voelen.
Na een paniekaanval in mijn eerste horror-zomer alleen kon ik niet meer eten. Ik viel een paar kilo af, en merkte dat dit op de een of andere manier toch een kick gaf. Ik voelde iets, door die waas van niet-voelen heen. Ik bleek toch ergens controle over te hebben, in mijn wereld die voor mijn gevoel was ingestort.
Eens kijken of het me lukte om de 65 kilo te bereiken (ik woog tegen de 70, wat een prachtig gewicht is voor een vrouw van 1.83 meter). Dat was een eitje.
Vervolgens ging ik mezelf uitdagen, want ik wilde dat ene 'positieve' gevoel niet kwijt raken. Zou ik de 60 kilo kunnen halen? Geen probleem.
Ondertussen begonnen mensen in mijn omgeving wel wat zorgen te maken, maar dat wuifde ik weg.
Ik gooide het op wat stress na het scheiden, dat zou ik er snel wel bij eten.
Tegen niemand durfde ik te zeggen wat een eenzame strijd ik voerde. Niet tegen Zus, niet tegen mijn hartsvriendin, niet tegen ex-Man, niet tegen mijn moeder. Ik hongerde gewoon door, op weg naar de 55 kilo. En wie weet, daarna de 50 kilo.

De ommekeer kwam toen ik in de trein naar Den Haag zat. Ik had een Grazia gekocht, een tijdschrift dat ik normaal links liet liggen, maar dat ik nu interessant vond omdat er een artikel in stond over (te) dunne modellen en actrices. 
Ik las dat ondergewicht net zo gevaarlijk is als overgewicht.
Dat je langzaam gaat inleveren op je spierkracht (dat merkte ik al).
Dat je hart ook een spier is, die er op een gegeven moment gewoon mee ophoudt.
Het raakte me vol in mijn gezicht. Het was mijn wake-up call. Waar was ik in godsnaam mee bezig?
Ik was toch een moeder! Ik had mensen om me heen die me nodig hadden, die van me hielden.

Ik begon weer te eten. Hapje voor hapje. Ik zag dat ik mijn doorzettingsvermogen voor de verkeerde strijd had ingezet. Een strijd tegen mezelf. Dat het goed was om te voelen, ook al waren dat geen fijne gevoelens zoals verdriet, angst, onzekerheid en het gevoel dat ik gefaald had, in vele opzichten.
Het was voor mij belangrijk om er in mijn eentje uit te komen, dat ik zelf de weg omhoog kon vinden.
Pas daarna durfde ik het te vertellen aan de mensen om me heen. En zocht ik psychische hulp. Omdat ik wilde voorkomen dat dit me ooit nog een keer zou gebeuren. Ik vond de leukste psychiater van Nederland, een soort Theo Maassen die me keihard met mezelf confronteerde. Ik zei hem dit ik hier zo graag over wilde schrijven, om andere mensen te helpen. Dat het niet alleen een ziekte is die pubermeisjes kan treffen. En dat het vooral over controle gaat.
'Help jij eerst maar eens jezelf', zei hij. 'Schrijf hier pas over als het ver achter je ligt. Maar realiseer je dat je deze gevoeligheid altijd zult blijven houden.'             

Deze week maakte ik een fotoreportage met mijn lieve vriendin. Ik realiseerde me dat de laatste keer toen we dat deden, ik nog midden in die strijd zat. Dit leek me daarom een goed moment om het nu ook met u te delen.
Ik ben inmiddels al weer een tijdje op mijn oude gezonde gewicht, heb weer een gezellige ronde toet met hier en daar een rimpel erbij.
Maar dat vind ik helemaal niet erg, want ik straal weer.

En dit keer van binnenuit.      

vrijdag 27 november 2015

prentje en de keuken

Ik denk zelf dat ik best goed weet waar mijn eigen talenten liggen, en waar vooral ook niet.
Zo ben ik geen keukenprinses. Ik heb dat niet van huis uit mee gekregen, maar het is ook later niet gekomen. 
Ik kan lekker eten enorm waarderen, maar dan vooral als een ander het klaarmaakt. 
Zelf ben ik het liefst zo snel mogelijk weer weg uit mijn keukentje. 

Een beetje onthand raakte ik daarom toen mijn vaatwasser het begaf afgelopen weekend. 
Nou is dat een in de categorie 'shit happens', maar ik kon het nét niet gebruiken. 
Het was zogezegd de laatste druppel. 
En het erge was, ik kreeg de vaatwasser ook maar niet uit. 
Moedeloos belde ik met de klantenservice, waar ik weliswaar een correcte Belg aan de telefoon kreeg die een afspraak met de monteur in kon plannen, maar mij niet kon vertellen wat fout E15 betekende, en hoe ik kon voorkomen dat de hele petteflet onder water zou komen te staan.

Gelukkig kan ik in dit soort situaties altijd rekenen op de steun van ex-Man. Die nadat ik even heel hard gebruld had rustig had uitgelegd wat er aan de hand was, meteen op zoek ging naar de stekker, die vastgeklemd achter de oven bleek te zitten, die vast zat met een schroef die zich natuurlijk niet in mijn eigen Ikea-dappere-vrouwen-starters-gereedschaps-set bevond. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, nadat de halve keuken was gedemonteerd en ex-Man in de regen weer op en neer was gefietst om de juiste schroevendraaier te halen, kwam er eindelijk een einde aan het hemeltergende lawaai en de dreiging van een treurige overstroming. 

En zo werd het donderdag, en stond er een alleraardigste monteur op de stoep. 
Ter plekke bedacht ik me dat het wel een goed idee was geweest als ik mijn keuken een beetje had schoongemaakt, met als dieptepunt dat de vaatwasser nog vol stond met afwas van afgelopen zondag, die ik een beetje vergeten was en die inmiddels rook alsof er een klein knaagdier een tragische dood was gestorven. 
Ik mompelde nog iets over drukte en deadlines, maar de beste man ging onverschrokken door. 

'Eigenlijk wordt mijn afwas ook nooit echt schoon', durfde ik nog te zeggen. 
'Zet je dit filter wel vast?', vroeg hij vriendelijk. 
Verbaasd keek ik naar het ding dat hij omhoog hield. Ik hoefde al geen antwoord meer te geven. 
'Ja, dan blijft hij vies water rondpompen', was zijn professionele conclusie. 
'Nou, sowieso maar goed dat je er nu bent dan', antwoordde ik zo stralend mogelijk. 

Binnen no-time had hij het apparaat weer aan de praat. 
'Zal ik ook maar gelijk de plinten er weer voor je op zetten?', vroeg hij heel attent. 
Op zoveel service had ik niet gerekend. 
'Nou, eigenlijk wilde ik nog even checken of er niet ergens een gehaktballetje achter ligt', stamelde ik. 
'Ik was gisteren vegetarische balletjes aan het bakken, en toen vloog mijn pan van het vuur en de ballen door de keuken. En volgens mij ben ik er nog steeds eentje kwijt.'  
Inmiddels was ik de schaamte voorbij, mijn imago was toch al volledig naar de knoppen, dus ik schuifelde op mijn buik op zoek naar de verdwaalde bal. 
'Je kunt zo bij ons komen werken', grijnsde de monteur breed. 
'Drink jij je koffie nu maar op', antwoordde ik binnensmonds.

En nu zitten de plinten er weer op, draait de machine als een zonnetje en weet ik eindelijk hoe die werkt.

Nou alleen nog die bal vinden.  

woensdag 25 november 2015

prentje en talent

Ik zei het al eerder; ik heb graag mensen om me heen met een passie. Voor wie dat zeker geldt, is mijn vriendin T. Daarnaast is ze ook nog eens een van de liefste personen in mijn leven.
T heeft een bedrijf dat zich toelegt op uiterlijke communicatie: Be-uniek.
Haar missie is om de schoonheid in elk persoon omhoog te halen. Of zoals ze zelf zegt: 'Ieder mens is mooi door zijn unieke persoonlijkheid, talenten en kwaliteiten. Ik maak dat zichtbaar!'

Ze kan dat als geen ander. Niet alleen is ze oprecht geïnteresseerd in ieder individu; je voelt je ook onmiddellijk bij haar op je gemak. Aan alles kun je voelen dat ze je ware ik in de mooiste vorm naar boven wilt halen. En dit doet ze op vele manieren, want ze is ook nog eens enorm veelzijdig. 
T geeft stijladviezen op maat. Zelf zegt ze hierover: 'van alleen de buitenkant (hoe lijk ik langer, slanker, voller of kleiner), tot een zeer diepgaand stijladvies waarbij we je kernkwaliteiten in kaart brengen en deze vertalen naar kleding (contrast, kleur, vorm, dessin, stof en accessoires).'

T doet aan kleuradviezen, garderobeplanning, brengt je 'innerlijke kompas' in kaart en gaat met je winkelen.
Ze is mijn vriendin, kapster, visagiste, styliste, hardloopmaatje en huispsychologe in één. 
Ik bel haar als ik een nieuwe bril uitzoek, in de stad ben of brullend op de bank zit als ik het even niet meer zie zitten. 
Daarnaast kan niemand me zo goed als fotograferen als zij, zoals ze vandaag deed.

Een andere T (what's in a letter?) in mijn leven is mijn vroegere studiemaatje. 
Samen met haar volgde ik de opleiding Grafische Vormgeving aan het Art & Design College. 
T heeft een passie voor natuur en vormgeving, en gaf haar eigen prachtige digitale magazine uit: Art by Nature.
Zo stoer vind ik dat, op zoek gaan naar middelen om je passie vorm te geven.

Ik voel me een rijk mens, met zoveel talent om me heen. 

vrijdag 20 november 2015

prentje en de troost

Het was een loodzware week. Parijs dreunde nog na; de verslagenheid en het verdriet bleef in de lucht hangen. Daarnaast verongelukte iemand uit mijn werkomgeving.

Alsof ik aanvoelde dat het geen gemakkelijke week zou worden, bestelde ik vorige week een illustratieboek en een film op dvd; allebei over Dia de los muertos.
Het staat al jarenlang bovenaan mijn bucket list: deze Mexicaanse feestdag in Mexico zelf beleven.
Ik ben gefascineerd hoe Mexicanen met grote thema's uit het leven omgaan, en ze integreren in het dagelijks bestaan. Elk jaar herdenken ze de mensen uit hun leven die zijn heen gegaan op een feestelijke manier, met muziek, lekkernijen en kostuums.
Het is niet iets dat wordt weggestopt, maar juist uitgebreid bij wordt stil gestaan:
Zoon en ik keken gisteravond de bestelde animatiefilm 'Book of Life': kijk vooral deze trailer, (in het Nederlands uitgebracht als Manolo's magische reis) en daar ging een enorm troostende werking van uit.
Het is een raamvertelling: een groep ongeïnspireerde lagere schoolkinderen moet naar een museum (boring!) en een vlotte rondleidster brengt ze in de ban van een oud Mexicaans verhaal.
Twee jongens zijn verliefd op hetzelfde meisje, en worden de inzet van een weddenschap tussen twee heersers van het hiernamaals: La Muerte (die heerst over het land van zij die herinnerd worden) en Xibalba (bestuurder van het land van zij die vergeten zijn).
Het land van de overledenen die nog niet uit de harten van hun geliefden zijn verdwenen, ziet er fantastisch uit: kleurrijk, vol lekkere hapjes en feestelijke gebeurtenissen.
En het mooiste van alles: je wordt er herenigend met de mensen die je moet missen op aarde.

De heerser van het grauwe land van zij-die-vergeten-zijn speelt vals, waardoor een van de jongens vervroegd in het kleurrijke hiernamaals komt en daar met veel liefde en humor ('wat zijn er hier veel familieleden. Ja jongen, dat krijg je met stierenvechters') wordt ontvangen.
Vervolgens komt hij voor een duivels dilemma: keert hij terug naar aarde om het hart van zijn grote liefde te veroveren, of blijft hij bij zijn familie?
De film is een visueel spektakel met hoofdfiguren als houten poppetjes en met verrassende liedjes voor een kinderfilm (waaronder Creep van Radiohead).
En een mooie boodschap: je bent pas echt dood als zij die je liefhadden je vergeten zijn.
Hartverwarmend in deze donkere tijden.

Laten we elkaar niet loslaten. Vind troost bij de mensen die van je houden. Geniet van datgene wat je inspireert, of het nu de natuur is, kunst, boeken, films of wat dan ook. 

Living well is the best revenge.

zondag 15 november 2015

prentje en de vergankelijkheid

Als ik me wat down voel - vanwege de gebeurtenissen in de wereld, de maand november, het alleen-zijn of alles bij elkaar - probeer ik het niet meer weg te stoppen, zoals ik vroeger deed.
Ik geef er gewoon aan toe, wetende dat er ook weer andere tijden komen.
Sterker: ik zoek het op, daag het nog meer uit.

En zo was ik deze sombere novemberzondag in mijn eentje op weg naar Scheveningen.
Scheveningen vind ik een heel curieuze plek.
Lelijkheid en schoonheid liggen zo dicht bij elkaar, dat het elkander nog eens versterkt.

In Scheveningen staat een van mijn lievelingsmusea: Beelden aan Zee.
Het zit een beetje verstopt achter de lelijke boulevard, alsof het zich een beetje schaamt voor zijn aanwezigheid daar.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat er dappere pogingen worden gedaan om de boulevard een beetje op te knappen, en dit lukt op sommige plekken (zoals vlak voor het museum) best aardig.
Het contrast wordt steeds minder; bijna jammer eigenlijk.
Want juist contrast zorgt vaak voor schoonheid.

Beelden aan Zee is een klein museum in een soort bunker, met een aangename lichtval.
Het is overzichtelijk, verzorgd en het wordt gerund door deftige oudere Haagse dames en heren, die ook het grootste deel van het publiek vormen.
Ik kreeg de tip voor de tentoonstelling Skelet (een tentoonstelling die de tipgever "Tot op het bot" noemde - een betere naam), maar was eigenlijk nog meer geraakt door de tentoonstelling van Iris le Rütte.
Iris is een ongelofelijk veelzijdige kunstenaar, die zowel dicht, beeldhouwt als tekent.

Terwijl ik foto's maakte, sprak een keurige Haagse dame me aan.
Of ik ook de schaduwen fotografeerde?
Die vind ik vaak het mooist, stelde ik haar gerust.
Schaduwen geven diepte en kunnen toveren, waardoor een haas opeens een hond wordt.

Ga vooral ook kijken naar de portretten van Iris en van Arthur Spronken in het kleine filmzaaltje.
Deze zijn zo liefdevol gemaakt, met zo'n fotografisch oog, dat het kunstwerken an sich vormen.

En zo werd ik voor de zoveelste keer getroost door de kunst.
Want wie kan zich nog alleen voelen in de nabijheid van ook zoveel scheppende krachten in de wereld?

zondag 8 november 2015

prentje en Glow

Het was de avond van 7 november en zo warm, dat veel mensen hun jas hadden uitgetrokken.
De stad verspreidde een magische gloed.  
Petflessen waren omgetoverd in insecten, bossen tot sprookjes; gebouwen vormden het decor voor 'Dia de los Muertos' of een rondvliegende superheld.

Eindhoven als trotse gastheer van een van de drie grootste lichtfestivals ter wereld.
Waar dankzij de 3D-bril de Catharinakerk instortte, en het Stadhuisplein veranderde in een ongekend lichtspektakel.

Betoverend.

Alleen jammer van die andere 600.000 bezoekers.

zaterdag 7 november 2015

prentje en de noordelijke schatten

Geweldige stad, Groningen; ik zei het u vorige week al.
Ze hebben niet alleen een prachtig museum; het is ook een heerlijke stad om te winkelen.
En nou hadden ze ook nog net een soort pop-up muziekfestival, waardoor er in verschillende winkels live-muziek te horen was.
Viel ik even met mijn neus in de boter.

En ik had mijn bon voor een gratis hotdog (en frisdrank!) nog hè, dus ik moest wel naar de Hema.
Kon ik gelijk toch zwichten voor de sneeuwmannenlichtjes nu-ik-er-toch-was (volkomen logisch uiteraard om deze in Groningen te kopen terwijl ik zo ongeveer naast de Hema woon).
Kwam ik daar ook nog dit leuke hert tegen. Oorspronkelijk is hij goudkleurig, maar ik ben niet zo van goud:
Dus besloot ik hem over te schilderen in het roze. Helaas kreeg ik de verfpot niet meer open, die ik de vorige keer toen ik een Ikea-kistje overschilderde iets te fanatiek had dichtgeslagen met een rubberen hamer, blij dat ik een keer De Rubberen Hamer kon gebruiken.
Enfin, ik had ook nog een restje andere roze over, die ik wel open kreeg (maar waarvan het niet handig was om deze op een krant te laten drogen als ik de andere kant nog moest verven).
Om een lang verhaal kort te maken: nadat Het Hert eindelijk hing (na eerst nog een keer naar beneden te zijn gevallen waardoor hij een barst in zijn roze gewei heeft) bleek het een echt prentjeshert te zijn, met een beetje goudkleur in zijn gebarsten gewei, en hier en daar nog wat krantensnippers.

Maar het hert was niet mijn enige schat; ik vond ook nog een geweldig sprookjesboek van Isak in de museumwinkel. Eigenlijk mocht ik geen sprookjesboeken meer kopen van mezelf, maar deze kon ik toch niet laten liggen. Ik hou van hun grafische illustraties. En hij past geweldig bij mijn vosmarionet (eigenlijk mocht ik ook geen vossen meer kopen van mezelf, maar dat gold eigenlijk ook voor herten, nu ik er over nadenk. Kortom: ik kan toch geen afspraken maken met mezelf. Ik luister toch niet.)
En wat te denken van deze gave ketting? Ik ben niet zo van de sieraden, en hou dus niet van goud, maar deze vind ik geweldig; met de onconventionele (bouw)materialen.
Gevonden bij Folk: net als het houten haakje.
Mijn hemel; werkelijk alles in die winkel is mooi.
Nog drie kerstboompjes van keramiek bij de Deense winkel Søstrene Grene; een naam die waarschijnlijk geen enkele Nederlander goed uitspreekt maar wat ze er gelukkig niet van weerhoudt om meer zaken in Nederland te openen (lees net dat er deze week een filiaal in Amsterdam komt - hoera!).  
Helemaal blij vertrok ik uit Groningen.

Gelukkig heb ik nog maar drie keer mijn hoofd gestoten tegen het hert.

zondag 1 november 2015

prentje in Groningen

Ik denk dat ik '1 dag onbeperkt reizen door heel Nederland' had verward met 'onbeperkt geldig'.
Of zoiets.
Want ik keek toch wel verbaasd toen ik ein-de-lijk een keer naar Groningen kon afreizen (het was nota bene de laatste dag van de Werkmantentoonstelling) en ik tot de ontdekking kwam dat mijn treindagkaart van de Hema geldig was tot en met 17 juli.
Enfin, maar weer een nieuwe dagkaart gekocht (inmiddels was ik meer kwijt dan als ik gewoon meteen een treinkaartje had gekocht) maar ik mocht wel een gratis hotdog én een frisdrank ophalen bij de Hema.
Dat dan weer wel.

Dus toen ik onverwacht om 6 uur 's ochtends al wakker werd, besloot ik gelijk te vertrekken.
Dat had ik beter niet kunnen doen.
Om een lang verhaal kort te maken - iets met treinen die niet reden, treinen die vertraging hadden en treinen die ik bijna miste - kwam ik dan toch aan in Groningen.
Waar een dikke mist over de stad hing, die ik onderweg al zag opkomen (en nu gaat u mij niet vertellen dat het vandaag bij u zonnig was, want dat vermoeden heb ik al).
Ach, eigenlijk had het ook wel wat.
Het gaf het landschap en de stad een sprookjesachtige sfeer.
En in het Groninger Museum vergat ik onmiddellijk de nevelen buiten; want wat een waanzinnige tentoonstelling.
Ik dacht dat ik het werk van Werkman wel aardig kende, maar was bijzonder verrast.
Door zijn kleurgebruik, zijn composities, zijn techniek, zijn gelaagdheid.
 Ik was op slag verliefd op deze (De Façade) :
Maar vond nog veel meer mooi:

Ontroerd door zoveel schoonheid; betoverd door zoveel talent.

En mocht u nu erg balen dat u deze tentoonstelling heeft gemist; het museum biedt nog veel meer treats:
Ach, al zet je helemaal niets in dat gebouw; dan nog is het een aanrader.
Dat heeft die kleurrijke Italiaan Mendini toch goed gezien; dat die nuchtere Groningers wel wat gekkigheid konden gebruiken in hun stad (ik hoorde in een winkel een echtgenoot zeggen tegen zijn vrouw: 'Nou, dat is op zich geen rare jurk' waarop zij stralend naar de paskamer vertrok, overdonderend door zoveel enthousiasme van hem).

Want ik ging natuurlijk ook nog even de stad in.
En naar het Grid, het grafisch museum dat een nieuw onderkomen heeft gekregen:
Uitgeput nam ik in de trein terug.
Zat ik daar weer met mijn met veel moeite uitgeprinte nieuwe dagkaart (denk aan: codes die niet pakten, cartridges die opeens leeg waren en andere ellende). 
Geen conducteur te bekennen, zowel op de heen- als terugreis.

Zal je altijd zien.