zondag 30 augustus 2015

prentje en de vriendschap

En opeens was ie daar: het vriendschapsverzoek van vriendinnetje E op Facebook.

Vriendin E was mijn eerste beste vriendinnetje van mijn vierde tot mijn twaalfde.
Ze woonden drie huizen verder, had haar tot op haar billen en ik kan me onze eerste ontmoeting niet meer herinneren, maar wel dat we vanaf dat moment onafscheidelijk waren.
Als ik door mijn eerste albums blader, kom ik haar steeds tegen.
We konden uren samen spelen, onze moeders maakten verschillende identieke jurkjes voor ons en ze ging mee op vakantie.
Samen leerden we van elkaar wat vriendschap is en eigenlijk heeft ze daarmee een beetje 'verpEST'.
Want sindsdien kan ik niet meer zonder.
Ik kan prima leven zonder relatie maar niet zonder vriendschap.

Vriendin E verhuisde, we gingen naar een andere middelbare school, we werden pubers en langzaamaan verwaterde het contact. We kregen andere vriendinnen en raakten elkaar kwijt.
En als ik zo door mijn album blijf bladeren, zie ik dat elke periode in mijn leven gemarkeerd wordt door vrienden.
Alsof het leven een trein is, en bij elk station stappen er mensen in of uit. Sommigen reizen lange tijd met je mee, anderen maar een paar stations.

Ik ben niet goed in grote groepen, hou veel meer van intens, exclusief contact.
Mijn echte vrienden kan ik daarom op één hand tellen en ik koester die hand.
In de loop der jaren kwamen er ook 'mannenvrienden' bij en hoewel ik daar in het begin wat sceptisch tegenover stond (kan dat wel, 'gewoon' vrienden zijn met een man, zonder dat er meer speelt?) ben ik er inmiddels van overtuigd dat dit inderdaad mogelijk is.

En op elk station doet het pijn om mensen te zien uitstappen.
En soms stappen mensen weer in, en hebben ze in de tussentijd ander vervoer gekozen, zoals vriendin E.
Ik hoop dat ze weer een stuk meerijdt in de trein.
Dat we na dertig jaar weer samen op het volgende station een (pas)fotohokje in kunnen duiken om onze fotoreeks te vervolgen.

Wie in ieder geval nog blijft zitten in de trein, is vriendin T.
Van haar kreeg ik deze week dit prachtige schilderij.
Eigenlijk stond het al jaren bij haar op zolder te wachten als achtergrond voor een 'echt' schilderij, maar ik vind 'm zo af.
De zachte kleuren en vormen doen me aan wolken en veertjes denken en brengen me tot rust.
Ik heb 'm daarom ook in mijn slaapkamer gezet.

Zodat ik af en toe kan bedenken - als ik in bed lig - dat het leven niet altijd een 'intercity' hoeft te zijn, zoals T me vaak voorhoudt.

En dat je vanuit een boemeltrein meer van het uitzicht kunt genieten.

maandag 17 augustus 2015

prentje en de verjaardag

Elf jaar geleden dat ik hem voor het eerst in mijn armen hield.
En ik wist het meteen.
Dit is 'm.

De liefde van mijn leven.

zondag 16 augustus 2015

prentje en het geluk

Ik was even afwezig; u heeft het vast gemerkt.
Niet dat ik helemaal heb stilgezeten, hoor.
Ik was weer eens op zoek naar het antwoord op een van de belangrijkste vragen: 'wat is geluk?'
En misschien fijn om te weten; ik weet het nu. Althans, laat ik het scherper formuleren, ik weet wat geluk voor mij betekent.

Geluk is: verbinding. Met jezelf. En met anderen.

Klinkt simpel he. Is het ook. Het zijn maar zes woordjes. Maar het grootse zit juist in de eenvoud; ik zei het al eerder.

De eerste paar weken van deze zomer lag de focus op de verbinding met mezelf.
Zoon was bij zijn papa; u weet het misschien nog.
En in plaats van mijn agenda vol te stouwen met afspraken (mijn eerste reflex) liet ik het leven maar komen zoals het komt. Ik las veel boeken (waaronder de 'Kracht van kwetsbaarheid') en had tijd voor spontane verzoekjes ('zin in een ijsje?').

En weet u? Het was goed zo. Ik leerde dat je de ander nooit verantwoordelijk mag maken voor je (on)geluk.
Dat wil niet zeggen dat je de ander niet nodig hebt; je mag hem of haar alleen niet die zware last laten dragen.
Die verantwoordelijkheid draagt een ieder voor zich.

Maar dat sluit niet uit dat je niet gelukkig kunt worden door de verbinding met die ander, mijn tweede deel van mijn geluksdefinitie.

Ik vond het heerlijk om Zoon weer in mijn armen te sluiten. Om twee weken met hem door te brengen aan het kleine huis aan zee.

Niet dat we veel deden; juist niet.
Hardlopen op het strand (ik dan). Douchen in de buitenlucht. Fietsen naar het kleine bakkertje. Ontbijten op het terras. Lezen. Beetje dommelen. Zwemmen. Heel bruin worden. Borrelen op ons favoriete strandterras (ok, ik weer). Gamen (hij). Jeu de boulen (wij).

We maakten één uitstapje: met Zus naar Texel.
Waar ik van Zus een symbolisch blok geluk kreeg ('ik wens jou geluk' van Roel Brakenhoff).

En daarna vertrokken we weer. Naar het kleine huis aan zee.
Waar we weer van voor af een begonnen met het ritme van de dag.

Meer heb je niet nodig.