zaterdag 25 januari 2014

prentje en Zoon

We hebben een nieuw ritueel, Zoon en ik. Als ik uit mijn werk kom, kleed ik me razendsnel om en gaan we samen battelen met Just Dance op de Wiiiiiiii. Zelden lukt het me nog om te winnen.

Terwijl we naast elkaar staan te dansen, kijk ik met een schuin oog naar hem. Ik herinner me nog dat hij zo hard trapte in mijn buik, dat de verloskundige haar collega erbij haalde. Vol verbazing keken ze naar die gevulde buik, die in volle vaart van de ene kant naar de andere kant bewoog. 
Op dat moment wist ik zeker dat het een jongetje werd. 
En dat hij toen al aan het dansen was.

En zonder dat ik het door had, was het zomaar negen jaar later. En danst het bewegelijke jongetje van toen nog steeds door het leven. 
Alles wat ik hoef te doen is naast hem staan, en af en toe bij te sturen. 
Of hij stuurt mij bij. Als hij vindt dat ik te veel weg ben, gooit hij me dat voor de voeten en stormt boos het huis uit. Als ik een rotdag heb, slaat hij zijn armen om me heen en blijft even staan. 
Meer niet. Maar meer is ook niet nodig. 

Tussen twee dansnummers door, puffen we even uit op de bank. We maken van de gelegenheid gebruik om over de nieuwe tafelgroepjes in zijn klas te praten, en hoe deze tot stand zijn gekomen. Hij vertelt over klasgenootje X, die soms last heeft van driftbuien, en daar zelf het meest last van heeft.  

'Maar dat zit allemaal achter haar oren, mam.'

En dan is het tijd om weer verder te dansen. 

vrijdag 17 januari 2014

prentje en de nacht

'Neem je nu een keertje je Vriendenboekje mee naar huis?', vraag ik Zoon. 'Ik ben inmiddels wel benieuwd wie er allemaal in geschreven hebben.' 
Vandaag komt hij trots aanrennen met zijn boekje. 'Ik heb er zelf ook ingeschreven', zegt hij blij.
'Ik ben toch mijn eigen vriend? 
Waarom zou ik geen vriend zijn van mezelf?'

Ik had het me nog zo voor genomen. Ik ging dit jaar geen illustratieboeken meer kopen.
Maar ja.
Toen zag ik dit geweldige boek voorbijkomen van de geweldige Franse illustrator Julia Wauters en was ik verkocht (leve Pinterest, schatkamer voor illustratielovers).

Ik vind Wauters' stijl geweldig. Niet te zoetsappig en kinderlijk, maar fantastisch qua techniek en kleurgebruik. Van mysterieus donker tot uitgelaten fel. Elke afbeelding kent een aantal schutbladen, waardoor het beeld stukje voor beetje onthuld wordt. Hoe geweldig is dat?

Zucht. Soms komt er nu eenmaal iets langs dat zo leuk is, dat 't het waard is om je principes overboord te gooien.
Vriendendienst voor mezelf.

woensdag 8 januari 2014

prentje en de kaarten

Tja, die grijze januarimaand. Werd een beetje opgevrolijkt door de geweldige geboorteaankondiging van James, de zoon van Kim Welling en haar partner. Zo'n poster, ontworpen door Kim's vriendin Sue Doeksen, is toch een cadeau op je deurmat?
Dan heb je toch wel even een fancy start in het leven, als dit je geboortekaartje is. Niet alleen de vorm is anders dan anders, ook de boodschap is prachtig. Een ode aan de verbeeldingskracht.

Kim was mijn 'juf' tijdens de cursussen Illustratie en Illustratie & Digitaal die ik bij het Utrechts Centrum voor de Kunsten volgde. Ik schilderde de Haas bij haar, en Kim liet via een drukkerij in Engeland onze ontwerpen afdrukken als 'echte' kaarten.
Gisteren ontving ik ook de gedrukte vorm van het nieuwjaarskaartje dat ik voor de tweede maal voor mijn werk mocht ontwerpen. En terwijl ik mijn overvolle kaartenrek opnieuw inruimde, liet ik wat plekken open. Hoe geweldig moet het zijn als ik die zou kunnen opvullen met mijn ontwerpen? Want een eigen kaartenlijn is nog steeds wel een wens.

Zo zie je maar, een een ode aan de verbeeldingskracht kunnen we goed gebruiken in de grijze maand januari.
En wat kleur.

zondag 5 januari 2014

prentje en de magie van Sieb

'Zullen we vandaag naar het Kinderboekenmuseum gaan?', vroeg ik hoopvol aan Zoon (ik was tenslotte gisteren de hele dag thuisgebleven en we moeten het rustig opbouwen hè, met dat rustig aan doen.) 'Neehee, geen museum!' riep Zoon vanaf de bank, amper opkijkend vanaf de iPad. 'Dan gaan we ook naar de McDonalds', opende ik de onderhandelingen. 'Alleen naar de Mac', zei Zoon. 'Vragen we of Verloofde N ook mee gaat', zette ik mijn laatste troef in. 'Ok', antwoordde Zoon.
Onderhandeling afgesloten.

'Gaan we gelijk naar de tentoonstelling van Sieb Posthuma, of eerst naar beneden?', vroeg ik, in Den Haag aangekomen. 'Eerst naar beneden', zei Zoon beslist.
Ik liep een beetje doelloos rond. De vaste collectie hadden we al verschillende keren gezien, en ik wilde zelf graag naar de tentoonstelling van Sieb. Tijdens de opening was het zo druk, dat ik besloten had een andere keer terug te komen, met Zoon, als ik die mee kon slepen, de ouwe museumhater.
Op een dood moment probeerde ik het weer. 'Jullie hebben een teken- en knutselboekje gekregen, die krijgen jullie boven', lokte ik het stel. Opvoeden is in mijn geval vooral onderhandelen en verleiden.

Bovengekomen gaf ik ze de boekjes. Ze gingen achter het bureau van Sieb zitten, en de magie sloeg toe. Mijn Zoon, hardcore iPad-fan, ging tekenen alsof hij nooit iets anders deed. Ik slenterde in mijn eentje door de tentoonstellingsruimte. Af en toe kwam Zoon me trots de tekeningen laten zien die hij had gemaakt in zijn boekje.
En zelfs als ze achter het bureau vandaan kwamen, wisten ze niet hoe snel ze weer verder moesten tekenen. Achteloos keken ze naar de expositie, helemaal opgaand in hun eigen kunstwerken. 'Voor deze opdrachten hebben we lijm en kleurtjes nodig, dus daar gaan we thuis mee verder', zei Zoon beslist. 'Zullen we gaan?' Ontroerd keek ik naar mijn kind. Zou de magie van Sieb hem hebben omgetoverd? "Ik vond de tentoonstelling van Sieb leuker dan beneden', zei Zoon nog.
Het moest niet gekker worden.

Toen ik thuis de deur achter ze sloot, overhandigde ik ze de boekjes. 'Nu kunnen jullie ze afmaken', riep ik enthousiast. Verstoord keken ze op. 'We gaan nu weer verder met Minecraft op de iPad hoor', kon Zoon nog net uitbrengen, terwijl hij naar het apparaat stormde.

Magie uitgewerkt.

zaterdag 4 januari 2014

prentje en het goede voornemen

Als ik me dit jaar iets heb voorgenomen, is het te downsizen. Het afgelopen jaar, waar ik met liefde een dikke streep onder heb gezet, was te vol. Te vol met afspraken, opdrachten en emoties.

Voor het komend jaar staan al genoeg veranderingen op stapel, en om dit allemaal in goede banen te leiden, wil ik proberen af en toe wat rust te nemen. Gewoon eens een keer op de bank een filmpje kijken. Genieten van mijn fijne bibliotheekje van illustratieboeken. Een glas wijn drinken en bijpraten met een vriendin. Een spelletje doen met Zoon. Minder moeten.

Tuurlijk, ik ga ook wel weer op pad, maar het mag wel wat minder. Niet én op zaterdag én op zondag de hort op. Dus ben ik vandaag thuisgebleven.

Benieuwd hoe dat morgen gaat.

(Snijplank is van Joseph Joseph en was een kerstgeschenk van mijn werk.)