woensdag 30 mei 2012

prentje en Cirque de Soleil

Wekenlang had ik er naar uitgekeken: de voorstelling Corteo van Cirque de Soleil. Enthousiast gemaakt door mijn collega ('het is echt iets voor jou!') had ik toch maar kaartjes besteld. Ik had namelijk  al een keertje eerder gekeken naar tickets, maar toen vond ik het vrij duur.
Uiteindelijk maar drie kaartjes voor achterin besteld om het nog een beetje betaalbaar te houden; de sfeer zouden we wel mee krijgen.  

Omdat het Nederlands elftal tegelijkertijd speelde, waren we vroeg vertrokken. Maar het verkeer viel mee. Verwachtingsvol liepen we als een van de eersten het circusterrein op.
Let op de man links, het is een Hipstamaticfoto, maar deze meneer ziet er zelf toch ook uit of hij uit de jaren 50 komt?
We moesten even wachten voor de 'hoofdtent' werd geopend, maar het was heerlijk weer, dus dat gaf niet.

'Met hoeveel personen bent u?' vroeg het vriendelijke meisje bij de ingang toen ik onze kaarten overhandigde. 'Met z'n drietjes', antwoordde ik. 'U mag op de eerste rij zitten, als u wilt', zei ze.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen.

En zo werd ons Cirque de Soleil-avontuur een onvergetelijke ervaring. Ik kon het parfum van de artiesten ruiken. En mijn collega had gelijk, het was ook echt iets voor mij. Denk Italiaans vintage-circus. Denk kroonluchters, engelen en vliegende bedden. Denk circus, theater, muziek en toneel in één voorstelling.

Ik heb twee foto's kunnen maken, toen kwam er een aardige meneer zeggen dat foto's maken niet toegestaan was. En eigenlijk was dat ook wel zo rustig.
Het decor voor de voorstelling begon
Dan maar even de officiële promo, zodat u toch een idee heeft.

Na de pauze viel Zoon helaas als een blok in slaap. Ik heb ter compensatie de dvd voor hem besteld, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken. (Het was ook zinloos om in zijn oor te fluisteren dat de kaartjes op de eerste rij 179 euro per stuk kosten.)


Nu maar hopen dat hij kostbare dromen heeft gehad.

dinsdag 29 mei 2012

prentje en troost

Mijn vervolgcursus 'Illustratie en Digitaal' loopt ten einde. We zijn bezig met de laatste opdracht: een illustratie maken bij een tijdschriftartikel. Het artikel gaat over troost. 'Lees het een keer goed, en streep aan wat je opvalt', zegt juf Kim.

Ik heb het artikel al een keer eerder gelezen; het is een goed verhaal. Hoe troost je iemand met een groot verdriet? Door vooral niet te komen met eigen ervaringen ('ik heb dat allemaal ook meegemaakt, en toen was het nóg erger') want dan zet je jezelf weer centraal. Luister naar de ander, zet er letterlijk een stoel naast.
Ik blijf hangen bij een zin: 'het is alsof de keten verbroken is', zegt iemand die een dierbare heeft verloren. Ik associeer meteen: keten, ketting, armband, bedelarmband. Met als bedels troostelementen.
Bij illustreren gaat het om de associatie, je moet vooral niet letterlijk weergeven wat in het artikel staat. En in concepten denken ben ik goed. Maar dan.

Zwoegend zit ik te tekenen. Het lukt niet. Realistisch tekenen is niet mijn sterkste kant.
'Misschien moet je iets anders proberen', zegt Kim. En op hetzelfde moment denken we hetzelfde: knippen.
'Doe het vooral niet te netjes', zegt Kim weer. 'Dat past gewoon niet bij jou. Je hebt je eigen stijl, gebruik die ook.'

Hierboven is een work in progress. Bij de laatste les ga ik de boel inscannen en bewerken. En wat er dan uit gaat komen, is voor mij ook nog een verrassing.

Een beetje troost dus, nu.
Speciaal voor u.

vrijdag 25 mei 2012

prentje en de week

Een week van uitersten.
Goed en slecht nieuws.
Conflicten en verzoeningen.

Maar ook: de zon. Ik geniet van het ophangen van de was (en de geur van schoon wasgoed dat buiten heeft gehangen).
Een nieuw boek.
Fietsen naar het tuincentrum, voor aardbeienplantjes en een Bougainville (al was het maar voor de naam).
En van de dierbaren om me heen, die ik omarm.
'Kijk mam, ik zwem!'

woensdag 23 mei 2012

prentje en Frida

Ik heb een leuke baan, laat ik dat voorop stellen. Vooral op dit moment, omdat ik vanwege een grote opdracht de hele dag bezig kan zijn met vormgeven.

Maar soms denk ik aan mijn kinderdroombaan. Het leek me fijn om simpelweg een bedrijfje te hebben in iets waar je verliefd op bent. Ik zie dat ook bij Zoon; hij wil speelgoedverkoper worden.

Ik ben ooit eens mijn vakantiebestemming gekozen op basis van een klein fotootje in een tijdschrift. In een Frans vissersdorpje maakt een mevrouw visjes van stof. Ze varieert in materialen, maar verder is het basisontwerp hetzelfde. Haar naaimachine staat in de winkel, en als ze geen klanten heeft, gaat ze verder met visjes maken.

Ik droom dan gelijk weg. Ik zie voor me hoe ze boven de winkel woont, en tussen de middag een visje gaat eten in een van de visrestaurants.
's Avonds maakt ze een lange strandwandeling, en de volgende dag opent ze weer blij haar winkeltje.

Ik wilde naar dat dorpje. En ben ook gegaan. En uiteindelijk is de realiteit altijd weer minder mooi dan de fantasie. Want de winkel bestond inderdaad, maar de mevrouw was helemaal niet vriendelijk. Ze snauwde tegen Zoon dat hij nergens aan mocht komen met zijn kleine kinderknuisjes (tenminste, ik vermoed dat ze dat zei, mijn Frans is niet geweldig) en het regende de hele week dat wij er waren.

Uiteraard kocht ik wel een visje (de blauwe) en maakte er tenslotte ook nog een zelf (de roze):
Maar zoals eerder gezegd, ligt mijn kracht niet in het zelf maken. Wel in het bedenken, of in het herkennen van iets moois.

Sinds ik terugben uit Berlijn, ben ik verliefd op mijn Frida Kahlo-pop. Ik kocht hem van een vriendelijke meneer op een fijne markt. Hij had nog meer Mexicaanse spulletjes, die hij rechtstreeks afnam van een mevrouw uit Mexico. Zo kon hij haar ook een beetje steunen, want financieel had ze het niet zo breed. Hij gaf me zijn kaartje, maar dat ben ik helaas kwijtgeraakt.

En heel af en toe speelt die oude kinderdroom weer op, vooral als ik niet kan slapen. Dat zou toch fijn zijn, als je een adresje had in Mexico waar een mevrouw van die mooie poppen maakt, die ik dan hier in Nederland zou verkopen.

Frida staat naast mijn bed, en af en toe geeft ze me een knipoog, als ik hierover fantaseer.
Maar dat kan ook door haar surrealistische achtergrond komen.

Of ik heb zelf een zonnesteek opgelopen.

zondag 20 mei 2012

prentje en het Lanterfantenfestival

Donkere wolken pakten zich samen toen zij en ik het terrein van het Rijk van de Keizer naderde.
Maar zelfs toen hè,  zag het Lanterfantenfestival er sprookjesachtig uit. Georganiseerd door onder andere Joëlle, dus dan weet je dat het er stijlvol uitziet.
Alles klopte: de aankleding, het eten, de drankjes, de locatie, de muziek, het gezelschap.
En na een half uurtje brak de zon ook nog eens door.

Sommige mensen kunnen alles afdwingen.

prentje en het kabouterhuisje

Het is niet gelukt; om het huisje zwart-wit te houden. Daarvoor hou ik simpelweg te veel van kleur. En toen ik dit kussen zag, van een of ander Scandinavisch merk, was ik om: 
In eerste instantie was ik verder gefietst, maar aan het eind van de middag heb ik het toch opgehaald.

En de uilenkapstok doet het ook goed:
Man is druk bezig de deur te repareren. Het huisje is heel oud, en de houten deur stort in. (De Rice-mat is trouwens ook ernstig verkleurd, net als het vliegengordijn. Maar dat vind ik ook wel weer wat hebben. Het hoeft allemaal niet zo strak).
Man belt met de bouwmarkt of ze kant-en-klare deuren verkopen. Als hij de maten doorgeeft, is het even stil aan de andere kant van de lijn. 
Dan vraagt de verkoopster: 'is het soms een kabouterhuisje?'

Ja, dat is het. Een kabouterhuisje vlakbij zee. 's Avonds lopen we vaak even naar de kust. Ik hou van het pretentieloze kustplaatsje:
Man moet werken op vrijdag, en Zoon en ik maken een lange fietstocht. We stoppen even bij de Berenkuil, rustplaats voor vermoeide wandelaars en fietsers.
Het zijn de ankers van mijn jeugd, en nu zie ik ze door de ogen van Zoon.
Het is ons tweede thuis.