woensdag 29 februari 2012

prentje en het circusboekje

Dat heb je wel eens hè. Dan zie je een boekje liggen (ook nog eens het laatste exemplaar) en denk je 'mine'.
Dat had ik onlangs in de museumwinkel van het Gemeentemuseum. Ik zag een klein boekje met een stoffen omslag vol gekke circusfiguren, in precies de stijl waar ik van hou. Het bleek een notitieboekje te zijn van de fantastische illustrator Gemma Correll.

Wat is die Gemma leuk zeg. Ze heeft een boekje vol disfunctionele circuspoppetjes getekend.


En de kracht zit 'm in de combinatie van de grappige tekeningetjes met de droge teksten. Gaandeweg kom je er achter dat eigenlijk niemand geschikt is om in het circus te werken.




Een circus vol failures dus. En dat is precies wat ze zo sympathiek maakt. 
'Wat ga je er eigenlijk in schrijven?', vroeg Man belangstellend. 'Schrijven?', echode ik. 'Ik ga er niets in schrijven. Ik laat 'm precies zoals die is.'

Want voor mij is dit geen notitieboekje, maar een miniroman. 
Vol figuren die er, ondanks alles, toch het beste van maken. 

zaterdag 25 februari 2012

prentje en Alexander Calder

Na alle Toverland-, Center Parcs- en metamorfose-avonturen was het wel weer eens tijd voor cultuur. En waar konden we dat beter snuiven dan in Zoon's favoriete Haagse Gemeentemuseum?

Ik wilde graag naar de tentoonstelling van Alexander Calder en Zoon kon natúúrlijk ook niet wachten.

Calder is wereldberoemd geworden door zijn mobiles en draadfiguren:
Daarnaast bleek hij ook nog eens een geweldige schilder:
Calder had een grote voorliefde voor het circus (yes!) en gaf ook voorstellingen met zijn draadfiguren:
Vooruit, nog twee foto's:

De tentoonstelling was prachtig, echt. Maar waar wij (en dit keer echt wij) helemaal blij van werden, was het atelier.

Het Gemeentemuseum had namelijk een van mijn favoriete illustratoren Sieb Posthuma gevraagd een kinderboek te maken, geïnspireerd door Calder. En dat werd de Draad van Alexander.
En wat nou zo leuk was, dat kinderen in het atelier zelf aan de gang mochten met draadfiguren, omringd door de originele illustraties van Sieb. Het ijzerdraad mochten ze met een tang afknippen, en kwam hieruit:
Kon het mooier? Nou, niet dus.

Ging die Zoon opeens los, niet te geloven. 
Hij maakte een boom, die hij later toch maar hernoemde als muffin:
Dat pragmatische, daar hou ik wel van. Man maakte ook wat dingen: 

En ik boog een konijn in elkaar: 
En een vogeltje.
 Dat door Zoon helaas werd omgetoverd tot konijnenoren:
Het is het de bedoeling om deze kunstschatten achter te laten op de daarvoor bestemde plankjes, waardoor ze samen met de illustraties van Sieb weer nieuwe kunst vormen:
En toen we daarna voldaan een kopje thee dronken, bedachten we weer allemaal nieuwe figuren en zetten we nog een keer koers richting atelier:

Nou, dan heb ik toch niets meer toe te voegen? Nou ja, misschien dit dan:

vrijdag 24 februari 2012

prentje en de metamorfose, deel 4

Peinzend liep ik gisteravond door woonwinkel Nijhof, me nog onbewust van alle fijne reacties op de bank.
Ik was eigenlijk op zoek naar een salontafelblok, want onze huidige steekt een halve meter boven de bank uit nu. (En met een salontafelblok bedoel ik een stuk hout op wielen, dat dienst doet als flexibele salontafel). Zo gaat dat hè, je verandert één ding en opeens past niets meer bij elkaar.

En opeens zag ik 'm hangen. In een soort hippe handwerkgedeelte van de winkel. Een grijze gehaakte lamp van ontwerper Margot Nije. Dat zou de bank verzachten en meer des prentjes maken, zag ik in een flits.

De lamp ging mee. En werd dezelfde avond door Man onder luid gemopper nog opgehangen.

Het evenwicht is hersteld.

donderdag 23 februari 2012

prentje en de metamorfose, deel 3

En daar was ie opeens. De nieuwe bank.
Wat was ie groot.
En wat zat ie hard.

Hij oogt ook heel Volwassen.

'Het voelt alsof je je oude hond hebt weggebracht, en moet wennen aan een nieuwe pup', zei ik tegen mijn collega na een slapeloze nacht. Want 's nachts wordt alles nog veel groter hè?

Het werd een echte bankencrisis. Was het wel de Goede Keuze? Heb ik niet te snel beslist om er van af te zijn? Was de kleur wel ok? Past ie wel bij ons? Zou die zachter worden als je er vaker op zit? Moest ik niet Heel Blij zijn nu? Waarom was ik niet Heel Blij?

Zouden de studenten al heerlijk op mijn oude bank chillen?

En ik kan altijd nog mijn geborduurde schilderijen van de Jongen Met de Traan en de Spaanse Danseres boven de bank hangen.
(Als ik Man zover krijg).

woensdag 22 februari 2012

prentje en de metamorfose, deel 2

De oude bank is weg.
Een simpel zinnetje, maar wat had het weer veel voeten in de aarde.

Weet u nog hoe blij we allemaal waren dat de oude bank zo'n goed onderkomen kreeg bij de naschoolse opvang?

Dat ging niet door.

En ik zal nooit weten of dat nu mijn eigen schuld was. In mijn mailcontact met de NSO-juf vermeldde ik een keer enthousiast mijn bloglink, om haar te laten weten hoe leuk we het vonden dat de bank een tweede leven kreeg bij de kleintjes. Ik hoorde een dag niets, en toen een berichtje dat ze 'm toch eigenlijk te groot vond. Zou ze zijn afgeschrikt door de verhalen over de chocolademelkvlekken?

Anyway, de oude bank was weer vogelvrij, en de nieuwe zou binnen een week arriveren. Afgelopen weekend kreeg ik een mailtje van een meneer dat hij de bank maandag kon komen ophalen. We mailden wat heen en weer over het tijdstip, en ik zorgde dat we op tijd uit Limburg vertrokken.

Wat sentimenteel zat ik nog even op de bank. Maar dat even werd de hele avond, want de meneer kwam niet op dagen en reageerde niet meer op mijn mail.

Wat is dat toch met Marktplaats? Ik heb laatst een halve zondag thuis gewacht omdat iemand drie behangrollen zou komen ophalen. Gelukkig kon ik nummer 2 op de lijst er gelukkig mee maken (ze mailde me nog foto's van het eindresultaat, heel lief). 

Terug naar de bank. Gelukkig waren er nog meer gegadigden, maar ik begon het vertrouwen een beetje te verliezen. Ik liet alle belangstellenden maandagavond weten dat mijn nieuwe bank nu heel snel zou arriveren, en degene die de oude het eerst kon komen ophalen, in de prijzen zou vallen. Ik kreeg vrij snel reactie van een meisje met een mooie dubbele naam, dat ze  dinsdagavond de beschikking over een busje had.

En zo zat ik gisteravond alweer sentimenteel op de bank. Maar dit voelde beter. En inderdaad, om 21.00 uur ging de bel. En stonden er twee blonde studentes op de stoep.
Het was liefde op het eerste gezicht met de bank. 'Lekker groot ook, we vechten er nu om in ons studentenhuis wie op de bank mag zitten', zei een van de studentes. Man vroeg langs de neus weg met hoeveel studenten ze daar in huis woonden. 'Zeventien', antwoordde het meisje blij.

'Hoi', hoorde ik opeens vanaf de trap. En daar stond Zoon die op dat tijdstip nog Phineas & Ferb-filmpjes op YouTube zat te kijken natuurlijk allang in bed lag. Opnieuw vielen de studentes in katzwijm, maar nu vanwege Zoon die daar charmant lachend op de trap stond. Dat wordt me nog eens een ladykiller.

'Zorgen jullie goed voor hem?', kon ik niet nalaten te zeggen toen ze de bank de kamer uitdroegen. 'Dat gaan we zeker doen', zei een van de studentenmeisjes vriendelijk. En ik geloofde haar.

'Wat gaat de bank nu nog allemaal meemaken in zijn tweede leven?', vroeg Man zich hardop af. Klonk hij daar een beetje jaloers? Ik voelde me opeens een beetje burgerlijk in mijn nieuwbouwwijk. Twintig jaar geleden was ik zelf zo'n blonde studente. 'Ik weet het niet', zei ik spijtig.

En toch voelde het goed. Want in plaats van kleine kindjes, vinden nu studenten hun plekje op de bank. Verliefd, dronken, balend van tentamens, worstelend met een gebroken hart; ik hoop dat de bank nog veel troost gaat bieden.

Want daar is ie heel goed in.

dinsdag 21 februari 2012

prentje en Center Parcs

'Je moet gewoon wat gezellige potjes met voorjaarsbollen meenemen, en wat kaarsjes, dan komt het wel goed', zei mijn collega toen ik vertelde dat ik toch een beetje op zag tegen mijn Center Parcsweekendje.

Center Parcs: you love it or you hate it. Ik ken mensen die drie keer per jaar een huisje boeken, en ik ken mensen die er nog niet dood gevonden willen worden.

En het is ook niet mijn plek. Maar ik wist dat ik Zoon er gelukkig mee ging maken, dus reden we afgelopen vrijdag richting het Meerdal. Op de heenweg hadden we een tussenstop gemaakt in Den Bosch, waar ik inderdaad de voorjaarsbolletjes scoorde op de markt.
Er hing een verwachtingsvol pre-carnavalsfeertje in de stad. Wat spijtig lieten we Den Bosch achter ons, om koers te zetten richting America.

Wat was het al vol op de parkeerplaats.
Waar was ik aan begonnen?

Man en slapende Zoon liet ik in de auto om de receptie op te zoeken. 'Handje Jaimy, ik zei toch handje!', krijste een moeder tegen haar zoontje. En pets, daar kreeg haar tweejarige zoontje de volle laag. Kon ik nog terug?
Of kon ik dan tenminste Jaimy adopteren?

Ik realiseerde me dat ik twee keuzes had: verzet of onderdompeling. Voor mijn eigen gezondheid leek me de tweede optie het beste. En dus gingen we niet een, niet twee, maar drie keer zwemmen in het Subtropisch Zwemparadijs. Als ik het niet meer zag zitten, keek ik even naar het blije hoofdje van Zoon. En dan ging het wel weer.

Totdat we onze handdoeken kwijt waren. Na een half uur mopperend rond gelopen te hebben ('mama, ik ben nu toch al droog') zag ik ergens onder een stoel een piepklein stukje van Zoon's limegroene handdoek uitpiepen. Ik nog naïef denken dat die groep Duitsers dezelfde handdoek als Zoon hadden, maar het bleek toch echt dat ze rücksichtslos al hun spullen over onze handdoeken (die netjes op één stoel lagen) hadden gekieperd.

En daarom stonden we op zaterdagavond te midgetgolfen. En maakte ik gezellig foto's van de aangeklede baan.
 Of dat we dat eindelijk voor zondagavond 21.00 uur een bowlingbaan hadden kunnen reserveren (ja mensen, ik ging all the way) en dat onze baan 4 dan stuk bleek. Dat ik dan toch nog de humor inzag van de reparateur waarvan je alleen de schoenen zag en een stukje been voor de kegels (en meteen aan de pashokjesreperateur uit mijn lievelingsfilm Amélie moest denken).

En dat ik dan een rondje liep door het centrum (sorry, de Plaza) en stuitte op 200 volwassenen die heel serieus bezig waren met Crazy Bingo (hoofdprijs: een check van 250 euro voor een nieuw te boeken verblijf).

Of dat ik dan toch op maandagochtend om 12.00 uur stond te bowlen (terwijl ik al weg had kunnen zijn, hè mensen) en wéér baan 4 kreeg toegewezen ('ja, er waren twee families die het zo gezellig vonden om twee banen naast elkaar te hebben, dus toen hebben we uw baan maar aangeboden') waardoor ik weer kon genieten van de benen van de reparateur.

En dat ik naar de sauna wilde. En dat die toen gesloten bleek.

Dat ik dan toch de moed er in hield. En mijn eigen wereld schiep met kaarsjes, voorjaarsbolletjes, de nieuwe VT-wonen, houtblokken en een fles witte wijn.

En dat allemaal omdat ik niet genoeg kreeg van het stralende koppie van Zoon.

maandag 20 februari 2012

prentje en Toverland

Nou, ik ben er weer hoor.
Omdat Man en ik volgende maand samen een weekend naar Berlijn gaan om mijn veertigste verjaardag te vieren (stedentrips zijn niet aan Zoon besteed, weten we inmiddels uit ervaring), had ik bedacht dat het leuk zou zijn om in de voorjaarsvakantie iets met z'n drietjes te doen. En dan vooral iets wat Zoon geweldig zou vinden. En wat vindt een zevenjarige fijn? Center Parcs. En dus gingen we overstag.

Over Center Parcs vertel ik later, ik wil eerst onze Toverland-ervaring met u delen.
Door Toverland realiseer je weer hoe mooi de Efteling is. Ik heb een tijdje nagedacht waar dat aan ligt, en toen ik 's avonds in bed lag, realiseerde ik het me opeens: Toverland kent geen bezieling, in tegenstelling tot de Efteling.
De geest van Anton Pieck waant nog steeds door dat park.

Toverland wordt gevormd door twee loodsen volgestopt met allerlei attracties (en nog wat achtbanen buiten), die geen verbinding met elkaar hebben. Er is geen rode draad, geen concept of wat daar maar in de buurt komt. Een beetje thrill-seeking, een mislukte sprookjespoging, een snufje oosterse sfeer: het is allemaal liefdeloos naast elkaar neergezet.

Nu weet ik dat ik extreem sfeer- en omgevingsgevoelig ben. Het helpt ook niet dat het een druilerige zaterdag in februari was, we ongeveer de enige bezoekers waren en Zoon nogal moe bleek door alle Center Parcs-ervaringen.
We hebben echt ons best gedaan.
Echt.

Terwijl we boven onze Unox-broodjes zaten in de Bazar (ik met een biertje uit een plastic flesje) zei ik nog hoopvol dat we er de humor maar van moesten inzien. Mijn manier om de boel bij elkaar te houden, zoals Cohen altijd deed (maar u weet inmiddels hoe het met hem is afgelopen).

Totdat Zoon begon te mokken omdat hij geen Pokemon-prul uit een automaat kreeg en hij boos op een bankje ging zitten. Geen land meer mee te bezeilen. Inmiddels waren we nog maar in Loods 1. Ik liep in mijn eentje nog maar een rondje door Loods 2 en wierp een blik naar buiten.
Wat te doen? Na een uurtje weggaan terwijl je net 18,50 euro per persoon hebt neergelegd? Of alledrie nog de hele middag hier ongelukkig doorbrengen? Een fijne middag is ook wat waard.

Ik liep naar Zoon, nog steeds een hoopje pruilende ellende op een bankje.

'Kom', zei ik, 'we gaan naar huis'.

woensdag 15 februari 2012

prentje en de Muppet-stress

Blij staan Zoon en ik aan de kassa van de bioscoop. We gaan gesponsord naar de Muppet-film, met dank aan Albert Heijn. Dankzij hun Muppet-actie krijgen we het tweede kaartje voor de halve prijs.
Verbaasd kijkt het meisje van de bioscoop naar het voordeelkaartje. 'Dat is pas geldig vanaf 29 februari', zegt ze. 'Kijk, hier staat het'. 
Flinke jongen die dan nog besluit te vertrekken. Dus even later zoeken we onze stoelnummers in de zaal.

'Volgens mij zit u op onze stoelen', zeg ik beleefd tegen een mevrouw die dus op onze stoelen zit. Verveeld kijkt ze me aan. 'Er is toch plek zat?', zegt ze. 
Flinke meid die dan op haar strepen gaat staan. Nou ja, ik niet dus (maar het waren wel de beste plekken).

'Wat duurt het lang voor het begint', fluister ik tegen Zoon. We zitten al een kwartier te wachten. Verontwaardigd loopt een dame vanuit de rij achter ons (nee, niet die van de stoelen) naar de kassa. 
'Ze waren ons vergeten', zegt ze even later giechelend als ze weer haar plek op zoekt. 
'Sorry mensen voor de late start, maar we hadden een technische storing', zegt het meisje van de bioscoop in de zaal.
Flinke meneer die dan nog durft te roepen dat er helemaal geen technische storing was.

We krijgen een filmpje te zien van Toy Story. 'Nou hebben ze ook nog de verkeerde film ingezet', roept iemand door de zaal. Het wordt steeds gezelliger. Woedend beent ze naar de kassa. 'Volgens mij is het gewoon een voorfilmpje', fluister ik tegen Zoon. Wij houden wel van Toy Story. 

En dan begint eindelijk de Muppet-film. En wat is ie leuk. Als de aftiteling loopt, zoeken we in het donker onze jassen/handschoenen/sjaals/mutsen/tassen weer bij elkaar. Ze zijn ons blijkbaar weer vergeten, dit keer om het licht aan te doen. In het pikkedonker schuifelen we naar de deur. Ik voel het handje van Zoon in mijn hand. Flinke dame die dan nog gaat klagen (nou ja, ik dus weer niet). 

Zoon is nu extra gemotiveerd om alle Muppet-poppen te verzamelen. En dankzij de verwoede medespaarders om ons heen (waaronder zij) hebben we vandaag alle kaarten vol. Vol verwachting lopen we naar ons filiaal. Maar waar zijn nu de poppen gebleven? Voor de kassa blijkt nog een bak te liggen, met hierin de Zweedse Chef en een van de oudjes. Wij moeten Zoon moet nog de oude mannetjes en Miss Piggy. Terwijl we een oudje afrekenen, zie ik in mijn ooghoek dat een AH-medewerker de bak aanvult met het andere oudje. Zoon schiet er als een vuurpijl op af. 'We halen Miss Piggy wel in een ander filiaal', zeg ik nog hoopvol tegen Zoon.  

Inmiddels (en vijf filialen later) weten we dat de Muppets op zijn. We hebben zeven Muppets, een volle spaarkaart en geen Miss Piggy. 

Het blijft een diva (flinke kikker die tegen haar in durft te gaan).

prentje en de metamorfose, deel 1

Ik had 'm al jaren op het oog, en afgelopen weekend hebben we 'm gekocht: de gekke lamp uit de PS-collectie van Ikea. Voor mij al heel lang een van mijn favoriete Ikea-ontwerpen.

Nou ja, hij heet natuurlijk geen gekke lamp, maar lekker op z'n Ikea's 'Svarva'. Het leuke van de lamp vind ik dat het eigenlijk een parodie op een schemerlamp is. Door z'n scheve kap (ook recht te zetten trouwens, hopelijk wordt dit geen Strijd tussen Man en mij) en z'n gekke voet steekt ie z'n tong uit naar alle serieuze lampen op de wereld.
Voor de bestaande lampen hier in huis heeft de komst van deze nieuweling dan ook heel wat teweeg gebracht. Gezamenlijk zijn ze in lichttherapie gegaan. 'Zijn we wel verlichtend genoeg?' 'Moeten we het leven wat lichter nemen?' Belangrijke vraagstukken, overigens.

De nieuwe lamp is de eerste stap van onze woonkamer-metamorfose. Volgende week arriveert namelijk De Nieuwe Bank, van Loods 5. Na jaren op onze zandkleurige plofbank te hebben geleefd (dat die kleur een vergissing was, bleek eigenlijk al in de winkel toen Zoon - nog een baby - met zijn zwaaiende armpjes ervoor zorgde dat mijn kop koffie zich over de hele bank verspreidde; van schaamte hebben we 'm toen ook maar meteen gekocht), komt er nu eindelijk een nieuwe. Inmiddels hebben talloze bekers chocolademelk, boterhammen met stroop en borden met pasta hun weg over de bank gevonden.

Wij leven namelijk letterlijk op deze bank. We eten er op, doen er regelmatig een tukje, en Zoon gebruikt 'm daarnaast tot volle tevredenheid als trampoline. Ik realiseer me opeens dat we 'm toch een beetje gaan missen.
Want met de komst van De Nieuwe Bank gaan we het ook weer Helemaal Anders Doen. Voortaan eten we aan tafel, slapen we in bed en als we trampoline willen springen, gaan we naar de speeltuin. (Haha, gelooft u het? Ik ook niet, maar wat moet een mens zonder goede voornemens?)
Gelukkig hebben we een goede bestemming voor de plofbank gevonden. Vanwege zijn huidige staat durfde ik 'm niet meer te verkopen. Maar weggooien was ook wel jammer, vooral ook omdat hij zo lekker ligt. Dus samen met zijn nuffige grijze broer (de andere Ikea-bank) hebben we 'm op Marktplaats gezet: gratis op te halen. De eerste reactie was van de plaatselijke naschoolse opvang.
Wat een heerlijk idee dat er straks kindjes lekker in 'm wegkruipen om bij te komen van hun drukke schooldag. En wat zullen er nog veel bekers limonade overheen gaan. Een betere eindbestemming kan ik niet voor 'm bedenken. Dank bank, voor al die jaren trouwe dienst.
Ter voorbereiding van De Nieuwe Bank hebben we overigens van schrik ook maar gelijk de gordijnen gewassen en de muur gewit. Het begon hier bijna een volwassen huishouden te lijken. Maar dat hebben we gelukkig weten te voorkomen met de komst van de gekke lamp.
En opeens zie ik waarom de lamp hier zo goed past.

Het is een Alice in Wonderland-lamp.