zondag 30 januari 2011

prentje in Eindhoven

'Wat doen we hier eigenlijk?', vraagt Zoon als we het station van Eindhoven verlaten. 'We gaan naar een museum', zeg ik. 'Ik haat museums', antwoordt Zoon.
Dat begint al lekker. Het lijkt me niet echt het moment om te zeggen dat het musea is en dus lopen we verder, richting het Van Abbemuseum. Na enkele tussenstops (McDonalds voor Zoon, boekwinkel voor Man, Hema voor mij, wc voor Zoon) komen we dan eindelijk bij het museum aan.
We krijgen een sticker als toegangsbewijs die Zoon op mijn voorhoofd plakt. De stemming begint er al weer wat in te komen. 'Wil jij een tekening maken?', vraagt een vriendelijke mevrouw aan Zoon. 'Die mag je dan inleveren bij het winkeltje en dan krijg je een cadeautje'. Het toverwoord is gevallen. Zoon kan niet wachten het museum in te gaan.

Wat een prachtig museum. En dan bedoel ik met name letterlijk het museum. De exposities waren niet helemaal mijn smaak, maar zelfs als er niets hangt is het een schitterend gebouw met geweldige zichtlijnen. 

Zoon heeft inmiddels wat getekend en kan vooral niet wachten om naar het winkeltje te gaan. Trots levert hij zijn tekening in, waarop hij een schetsboekje krijgt en een kunstkaart mag uitzoeken. Hij kijkt wat beteuterd. Dit is niet helemaal het cadeautje dat hij heeft verwacht. Uit wraak kiest hij de allerlelijkste kaart, een homp klei die in de verste verte wel wat op een caravan lijkt.

Tot slot gaan we voor mij nog op zoek naar de Sprookjeskamer, een winkeltje vol rood-met-witte stippen en sprookjesfiguren. Hoge en lage cultuur, we gooien het allemaal op een stapel en halen eruit wat ons aanspreekt. Ik overweeg een gebreide Roodkapjepop te kopen, maar vraag me af of dat wel kan op je achtendertigste. 'Deze plek is voor kleine en grote meisjes', zegt de eigenaresse vriendelijk. Ik leg Roodkapje toch maar weer terug (waar ik later een tikkeltje spijt van heb).
Achter de winkel zit een workshopruimte, en daarachter wonen de eigenaren, in een geweldige ruimte. Er komt een meisje aanlopen met een babypoesje op haar arm. 'Laten we maar gaan', zeg ik tegen Man die zich al behoorlijk ongemakkelijk voelt tussen alle rood-met-witte stippen, 'het wordt me een beetje te ideaal hier allemaal'.

Omdat we laat thuis zijn, eten we snel een stokbroodje. Zoon gaat vervolgens in bad. Ik vraag aan hem wat hij het leukst vond van deze dag vol indrukken.

'Het avondeten', antwoordt hij.

woensdag 26 januari 2011

prentje en de creaties

Het lijkt me heerlijk als je 1 ding hebt waar je je helemaal in kunt verliezen. Dat geeft rust, vermoed ik. Ik vind zoveel dingen leuk. Dat geeft onrust. Ga ik schrijven, of toch een hanger maken? Doe ik weer een poging om de naaimachine aan de praat te krijgen - even over die naaimachine. Nadat ik het stof eraf had geblazen heb ik toch wel een poging of 10 gedaan om met de bovendraad de onderdraad op te halen. En elke keer draaide die f@#3* bovendraad weer vast in die spoel daar onderaan die naaimachine. Teken van boven dat hier niet mijn talent ligt? Ik weet het niet.

Waar waren we? O ja, naaimachine of fotografie? Illustratie maken of een canvas doekje? Lastig.
Soms heb ik van die periodes dat ik denk dat ik het heb gevonden. Bijvoorbeeld met die canvas schilderijtjes: wekenlang combineer ik verf met textiel, haaksels met knoopjes, fournituren met borduursels.
Ik fantaseer over een webwinkel. Maar als puntje bij paaltje komt, kan ik geen afstand doen van mijn creatieve uitspattingen, omdat ze bij mij horen. En belanden ze met z'n allen op zolder, op een rek dat Man zelf heeft gemaakt. (En dat is nog een goede plek hoor, eerst lagen ze met z'n allen op een stapeltje, zielig te wachten tot ze op een goede dag uit hun stoffige hoek werden geplukt).

En ik ben ze bijna weer vergeten omdat ik me verloren heb in fotografie, of het maken van stoffen hangers.

Tot ik de was op zolder ga hangen, en ik langs de canvas doekjes loop.

Verbeeld ik het me nu of kijken ze me echt verwijtend aan?

zondag 23 januari 2011

prentje en de musea

Zoon was vanmorgen zwemmen met Man en vanmiddag naar een partijtje. Ik krijg dan iets dwangmatigs over me dat ik Deze Kans Moet Grijpen. Creëren zou ik, een ingewikkeld iets dat te maken had met fotografie, kopiëren op textiel, de naaimachine en borduren. Anyway, het wilde niet zo lukken.

Ondertussen was ik wel nog steeds onrustig over die kans en dat grijpen en zo. Daarom besloten Man en ik, na Zoon afgezet te hebben, naar een museum te gaan. Ik kon wel wat inspiratie gebruiken. Even later liepen we door het Aboriginalmuseum. Het raakte me niet. Ik kan soms zo ontroerd raken door een kunstwerk.
Dit keer helaas niet.

Maar ja, ik had nog wel steeds die inspiratie nodig. 'Een ander museum dan?', stelde ik Man voor. We hebben sinds kort allebei een museumjaarkaart en kunnen dus zo van het ene naar het andere museum hoppen zonder dat het iets kost. 'Van Speelklok tot Pierement' werd het, want dat is vlakbij.

Ook dat was helaas niet mijn museum. Een tikkeltje moedeloos (ik dan) gingen we huiswaarts.

Nog een half uurtje voor ik Zoon op moet halen. Ik bekijk de foto's die ik gisteren heb gemaakt toen Zoon eindelijk in slaap was gevallen. Samen met de ballon waar hij de hele middag mee had gespeeld. En plotseling realiseer ik het me.

De grootste inspiratie is vlakbij.

vrijdag 21 januari 2011

prentje en de lens, pardon objectief

Fotografie speelt een grote rol in mijn leven. Na de Dramatische Val van mijn prachtige spiegelreflexcamera vorig jaar was het dan ook even behelpen.
Zoon was inmiddels zo gewend aan een fotograferende moeder, dat hij af en toe (als hij bijvoorbeeld ondersteboven in een boom hing) riep : 'maak een foto, mama!' 'Ik heb geen fototoestel bij me!', riep ik paniekerig terug, balende dat ik dat moment niet vast kon leggen. Maar Zoon had ook daar een praktische oplossing voor: 'dan maak je toch een foto met je gedachten!'

Nou, dat heb ik toen maar gedaan. Maar dat kan ik niet met u delen, helaas. Hoewel ik veel gedachten met u deel.
Dus moest er toch maar een nieuwe camera (body) komen. Ik was nog in de blije veronderstelling dat het objectief gered was, maar dat was niet zo, bleek op een gênante manier op een fotocursus waar ik de enige was die zijn camera niet scherp kreeg en me een complete Jan Doedel voelde.
Na een tijdje sparen dan toch ook maar een nieuwe objectief, die vandaag arriveerde.

Objectief klinkt zo lekker professioneel, vindt u niet? Het is gewoon een lens hoor, maar dat klinkt toch... anders. Het is me trouwens een toeter; ik lijk Edwin Smulders in hoogst eigen persoon wel.  


Tja, heb ik eindelijk weer een goed toestel, is het druilerig weer. En mijn favoriete object (lees: Zoon) speelt bij een vriendje. Wat kieken we dan?

Bloemetjes. In en om het huis. Hopende dat de lente niet al te lang meer op zich laat wachten.

woensdag 19 januari 2011

prentje en de inspiratie

Het nadeel van al die inspirerende blogs, is dat je zoveel leuke dingen ziet die je ook wilt hebben, hebben, hebben. Zo ben ik nu in het bezit van een jurkje met uilenprint dankzij haar en heb ik een kaartenrek, met dank aan deze mevrouw.

Het kaartenrek wordt met vreugde begroet door Zoon. 'Aah, dat had ik nou net nodig', verzucht hij. 'Een plek om mijn voetbalplaatjes op te bergen'.
Sorry Zoon, dit kaartenrek is een oude wens van je mama, en komt dus in haar werkkamer. Enthousiast vul ik het met mijn Roodkapjeverzameling en meer van dat spul.

's Avonds werp ik nog een blik op mijn rek. He, wat zie ik daar linksonderin? Ik kan me toch echt niet herinneren dat ik Rafael van de Vaart heb toegevoegd aan mijn voorraad designkaarten.
Proestend staat Zoon om het hoekje. 'Het kan toch ook ons rek worden, mama?'

Ach, ik laat het maar even zo. Rafael bevindt zich in goed gezelschap.

zaterdag 15 januari 2011

prentje nomineert

Beloofd is beloofd, hier komen mijn zeven nominaties voor de Stylish blogger award.
Bezoek ze, en zie waarom ze de moeite waard zijn:

Dutch Apple
Dalkruidjes
Kleine Zaken 
Life Stuff
Ronjaroversdochter
Villa des Roses


En nu ga ik de regels even overtreden, want ik moet eigenlijk zeven nieuwe weblogs nomineren. Maar ik noem stiekem mijn internetmaatje (ze heeft mij genomineerd) omdat we elkaar via het net hebben gevonden en helemaal dezelfde smaak hebben:

Chez Chouke

Om dat te vieren, en omdat we weten dat er nog zoveel leuke dames zijn met geweldige weblogs, organiseren we samen een ontmoeting in Villa Augustus op 26 maart. Dus alle leuke, creatieve ladies: laat een reactie achter als je erbij wilt zijn!

vrijdag 14 januari 2011

prentje en de nominatie

Tot mijn grote eer ben ik door Chez Chouke genomineerd voor de Stylish blogger award. Voorwaarden om deze nominatie te accepteren is dat ik zeven dingen over mezelf vertel, en zeven nieuwe weblogs nomineer. Nou, vooruit dan maar, daar gaan we. De zeven bekentenissen van prentje.

1. Ik ben ongeschikt voor het huishouden
Ik vind het zonde van mijn tijd. Je krijgt er niets 'blijvends' voor terug: binnen een paar dagen is het toch weer vies. Kortom: ik ga liever een bosje gehaakte bloemen in een vaas knutselen dan een was draaien. Moet nu eigenlijk de badkamer poetsen en wat doe ik? Juist ja, zit weer achter de computer.

2. Ik twijfel vaak of ik de goede studie heb gedaan
Van de week zei iemand tegen mij: wat kan, moet niet. Was ik haar maar twintig jaar geleden tegen gekomen. Ik ben naar de School voor Journalistiek gegaan omdat iemand tegen mij zei dat ik 'iets met dat schrijftalent moest doen'. Ik heb er altijd een haat-liefde verhouding mee gehad. Nu pas geniet ik van schrijven. Op mijn eigen blog. Over mijn eigen onderwerpen. In mijn eigen tempo. En hoop ik van harte iets met mijn andere grote liefde te kunnen gaan doen: vormgeving.

3. Ik vergelijk mezelf vaak met anderen
'Wat leuk dat je zwanger bent van de vijfde. En je blijft full-time werken? Knap hoor.' 'Geweldig dat je 5000 bezoekers per dag hebt. En wat woon je prachtig. Lijkt me heerlijk, zo'n jaren dertig woning.'

Snif. Ik probeer het af te leren, want het is zo zinloos. Maar ook zo hardnekkig: ik moet dagelijks de neiging onderdrukken om me te vergelijken met anderen. En altijd met mensen die het net wat beter voor elkaar hebben. Ieder mens heeft te dealen met zijn eigen factoren: persoonlijkheid, capaciteiten, omstandigheden. En dus heeft vergelijken geen zin. Fijn, als mensen een groot gezin aankunnen, en een zware baan, en ook nog een bloeiend sociaal leven hebben. Dit is wat bij mij past: deze baan, deze blog en dit heerlijke kind. Waarom dan nog vergelijken?  

4. Ik heb geen gelijkmatig karakter
Het lijkt me fijn als je niet dagelijks in een achtbaan van emoties zit. Dat je niet het ene moment het leven een hele klus vindt, en het volgende moment hetzelfde leven een enorm cadeau. Dat je een oorlogsfilm kijkt en dan rustig kunt gaan slapen. Dat je niet al moet huilen om een Merci-reclame. Dat je niet droevig wordt van een liefdeloos interieur. Dat je rustig, gelijkmatig en 'in control' bent. Het lijkt me prettig, maar zie punt 3: ik ben het nu eenmaal niet. En vergelijken is... juist ja.

5. Ik ben geen avonturier
Van de week kreeg ik een mailtje van een gewaarde ex-collega. Of ik zin had om met haar oran-oetangs te verzorgen in Borneo. Ik heb haar teruggemaild dat ik een tripje naar een waddeneiland al een hele onderneming vind.
Een andere vriendin van mij overweegt om dit jaar met de kinderen op vakantie naar Trinidad te gaan.
Ik voel me het gelukkigst voor mijn eigen huisje aan zee met de vakantie 'Flow' onder handbereik. En dat is ook prima, als je het maar weet van jezelf.

6. Ik voel me vaak schuldig
Ik ga te weinig naar mijn bejaarde ouders, ik doe geen vrijwilligerswerk bij de apen, ik ga pas wassen als we geen sokken meer hebben. Ik ga typen als ik de badkamer moet schoonmaken. Ik laat mijn kind te lang slapen waardoor we geen tijd meer hebben om zijn tanden te poetsen 's morgens. Ik moet soms alles uit mijn handen laten vallen op mijn werk om Zoon op te halen van de NSO. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

7. Ik ben wie ik ben
Neurotisch, enthousiast, angstig, eerlijk, gevoelig, analytisch, paniekerig, blij, sociaal, druk, flexibel, jaloers, ongeduldig, creatief: het maakt me tot wie ik ben. Nu alleen nog maar accepteren dat ik zo ben.

Pfff, de volgende keer ga ik over de zeven blogs schrijven die ik wil nomineren; ben wel een beetje leeg op dit moment.

Als u me nu wilt excuseren: ik moet nog een badkamer schoonmaken.

woensdag 12 januari 2011

prentje en de opvoeding

Ik vind opvoeden een hele klus. Het gaat goed met Zoon hoor, hij wil alleen niet eten en slapen.
Zoon eet tosti's en fruit. Af en toe hebben Man en ik weer de geest, en proberen we hem warm te laten eten. 'Proef dan tenminste', roep ik wanhopig boven zijn bordje. Met een gezicht alsof we hem ik weet niet wat serveren, gaat er dan een ministukje aardappel over zijn lippen. Nou ja, als het al over zijn lippen gaat. Meestal blijft het ergens halverwege hangen en kijkt Zoon ernaar alsof het net persoonlijk door een geit is uitgepoept. 'Dan moet je hem ook niets anders geven', zei een vriendin resoluut. 'Als hij honger krijgt, gaat hij vanzelf alles eten'. Dus zei ik zondag dapper tegen Zoon dat hij niets anders kreeg. Hij raakte volledig over zijn toeren. 'Maar ik heb het toch geproehoeft', snikte hij, doelend op het ministukje aardappel. En dan breekt mijn hart en sta ik toch weer een tosti te maken. Met bruin brood.
Dat dan weer wel.
Jaha, slappe hap, dat weet ik allemaal. Ik heb nooit gezegd dat ik een supermoeder ben.

Waar waren we. O ja, slapen. Nu ik toch open kaart aan het spelen ben: Zoon ligt bijna nooit voor negen uur in bed. En dat is nog een voorzichtige schatting. Ik ben nu bijna zo ver dat ik het opgeef om hem voor die tijd erin te krijgen. De hele trukendoos gaat open, van nog wat drinken tot 'mam, je weet wat ik nu ga zeggen'. En dan komt altijd: 'we hebben nog niet genoeg geknuffeld'.
Een andere consequente vriendin zei dat ik moest proberen niet meer met hem te praten en hem steeds stilzwijgend terug leggen in zijn bedje. U raadt het al: ook dat mislukte jammerlijk na vijf minuten. Ik vind het knap hoor, van die andere moeders. Ik kan het gewoon niet. Ik ga toch weer met hem praten en knuffelen.

Afgelopen zondag lag ik op de bank Boer zoekt Vrouw te kijken, net als de rest van Nederland, dus daar ga ik ook niet moeilijk over doen.  Zoon kwam weer naar beneden en ik had niet de puf hem naar boven te brengen. Dus kwam hij naast me liggen op de bank (fout, fout).
Nadenkend keek hij naar de vrouwen in de geitenstal bij boer Frank. 'Mam, die meisjes passen daar helemaal niet', zei hij opmerkzaam. Klopt Zoon, alleen moeten ze daar zelf nog achter komen.

Uiteindelijk wilde hij toch weer in ons bed, zoals elke avond. Ik hoorde Man tegensputteren.
'Lieverd, ga nou eens proberen om in je eigen bed te slapen', probeerde ik. 'Maar waarom dan?' vroeg Zoon met zijn grote blauwe kijkers. 'Ik denk dat papa ook wel een keertje languit wil liggen', opperde ik.
Waarop Zoon vroeg: 'maar waarom lig jij er dan bij?'

Onze Zoon. Hij mag dan wel bijna niets eten en amper slapen: je kunt wel met hem lachen.    

zondag 9 januari 2011

prentje en de gelijkgestemden

'Je krijgt tegenwoordig reacties van mensen die op jou lijken', zegt Zus licht verbaasd.
'Dat is het fijne van een blog', zeg ik.
'Dat je eindelijk niet meer alleen bent.'

Ik ben vaak een beetje een vreemde eend in de bijt. Van de week zei een collega van een andere afdeling dat ik er altijd zo eeh, "apart" uitzag. 'Nu heb je een jurk aan met vogels, en op je vestje zitten ook geborduurde vogels', zei ze verbaasd. 'Dat is van hetzelfde merk hoor', zei ik nog vergoelijkt, 'alleen van een andere collectie.'  'Ja maar toch', zei ze.

Ik vind gewone basiskleren saai. Ik word pas blij van kleren als mijn hart een klein sprongetje doet. En dat doet het van een geborduurde vogel, een gek printje of, fijner nog, allebei. Mijn directe collega's kijken nergens meer van op. Die zeggen gewoon: 'wat een leuke roodkapje heb je om je nek hangen'. Of: 'grappig, die vilten appelbroche'. Maar andere mensen zie ik nog wel eens gefronst kijken. Vroeger vond ik dat erg. Nu niet meer. Maar toch, soms voelde het een beetje eenzaam.

Tot ik met mijn blog begon. Toen bleken er allemaal mensen zoals ik te bestaan. Een hele wereld vol prentjes! Dat voelt een beetje dubbel (het zou weer eens niet gecompliceerd zijn). We herkennen elkaar. We hebben allemaal een abonnement op de Flow, dragen jurkjes van King Louie, shoppen bij de Hema, houden van gehaakte bloemen, drinken graag een kopje thee bij Villa Augustus, zijn verliefd op vintage borduursels, verwonderen ons op Etsy, kijken door opknappers van Marktplaats heen, zijn into retro, gaan naar crafty markten en houden van kinderboeken.

Fijn toch, zou je denken. En dat is ook natuurlijk ook zo. Alleen realiseer ik me steeds meer dat ik helemaal niet uniek ben. Het hele internet zit vol mensen (lees: vrouwen) zoals ik.

Vrouwen die begrijpen dat, als je een vilten haas in je hoofd hebt, je deze ook on-middel-lijk moet maken. En dat ie dan niet perfect is, maar wel lief. En dat je er verder niets aan hebt, behalve dat ie mooi tussen je andere spulletjes hangt. Die ook allemaal geen functie hebben, behalve dat ze me blij maken.

En dat is voor mij genoeg.

vrijdag 7 januari 2011

prentje en de schoonmaak

De kerstboom is eruit. Eindelijk. Man vroeg zich al af waarom het kale ding er nog steeds stond, maar ik wilde 'm per se tot Driekoningen laten staan. Elk mens heeft recht op zijn eigen tradities. Zelfs al had ie ondertussen een gezellig tapijtje van naalden onder zich. We deden inmiddels ook niet meer de moeite om dit weg te halen, en verslonsden zo gezellig met z'n allen een eindje weg.

Maar nu was ik het zat. Ik ging schoonmaken, en hoe. Eerst de kerstboom weg. Helaas had ik bedacht dat ik die naalden wel weg kon zuigen. Na 2 minuten hield de stofzuiger het voor gezien. Volle zak. Niet zo gek natuurlijk. Met mijn meest technische blik probeerde ik het ding open te maken om de zak te verwijderen. Grrr, dat koste meer moeite dan ik dacht.

Moet ik nog vertellen wat er daarna gebeurde? Of had u zelf al bedacht dat de zak openscheurde en drie maanden stof plus 7 miljoen naalden zich over de huiskamer verspreidde? Dat dacht ik al. U kent me inmiddels een beetje.

Goed. Schoonmaak dus. Alles fris, fruitig, opgeruimd. Ook dat is januari, kijk maar in de folders. Het zijn allemaal opruimdingen die ze aanbieden.
Ook Man heeft inmiddels de smaak te pakken, en een afspraak gemaakt om onze voegen in de badkamer opnieuw te laten kitten. Ik zal u het droevige verhaal van onze badkamer besparen.
Beetje jammer alleen dat dit in het weekend om 8.00 uur 's ochtends gaat plaatsvinden. 'Dan hebben we nog wat aan onze dag', straalt Man monter. We denken niet over alles hetzelfde. Gelukkig maar.

Maar hoe vindt u mijn nieuwe afdruiprek? Weet u nog, van de winterdip? Grauw van winterellende heb ik me een tikje laten gaan achter de computer. Voor ik met mijn ogen kon knipperen had ik zaken besteld als een papieren gelukshaas en een afdruiprek in de vorm van een konijn. Want als ik zeg dat ik zin in Pasen heb, dan meen ik dat ook.

Ik kan er vast heel goed mee schoonmaken.

woensdag 5 januari 2011

prentje en het voorjaar (dat nog even op zich laat wachten)

Ik zit een beetje in een winterdip. Ik hou niet van januari. De winter duurt me altijd een maand te lang. (Ok, in februari is het ook nog winter, maar dat voelt toch ... anders).
Ik schreef laatst ergens dat je januari kunt vergelijken met een droog biscuitje. En december met een slagroomtaart. Januari: de maand waarin je tot de ontdekking komt dat je toch te veel geld hebt uitgegeven in de feestmaand december. De maand waarin je ontdekt dat je toch iets te veel gesnoept hebt. Nou ja, dat idee dus.

En boy, wat kijk ik uit naar het voorjaar. Ik twitterde laatst dat ik zin had in Pasen. Zogenaamd gekscherend, maar stiekem meende ik het ook. Ik ben in de mood voor gehaakte paashangers (heb mijn hoop gevestigd op mijn favoriete Hema-ontwerper). Ik heb zin in pastelkleuren (dat heb ik alleen in het voorjaar).
Maar Pasen valt heel laat dit jaar.

Toch ga ik niet bij de pakken neer zitten. Ik haal gewoon het voorjaar alvast in huis. Vandaag heb ik mezelf getrakteerd op narcisbolletjes (in pastelgekleurde bakjes, inderdaad). En  van de week heb ik bij Club Geluk (alleen van die naam word je al een beetje blij) een gebreide bloempot besteld. Met gebreide blommetjes erin. Als ik toch teveel geld had uitgegeven, kon dit er ook nog wel bij.
Vandaag kwam mijn gebreide geluk binnen. Ze mocht gezellig in de keuken tussen de narcissen staan.

Om net als ik te wachten tot het voorjaar echt gaat doorbreken.