maandag 24 mei 2010

prentje en het Pinkstergeluk

Man zou maandag met een vriend de Elfstedentocht fietsen. Helaas, vriend had afgezegd. Sneu voor Man, maar fijn voor mij, want ik was in de veronderstelling dat Man mee zou gaan naar ons vakantiehuisje.
Ik was dan ook een tikkie teleurgesteld toen Man het plan had opgevat om in zijn eentje de Elfstedentocht te gaan fietsen. Droevig vertrokken Zoon en ik zaterdagochtend naar ons huisje.
Schitterend weer in heel Nederland, dus dat was in ieder geval in orde. Dachten we. Vier kilometer voor we aankwamen kwam me daar toch een zeemist opzetten. Ook dat nog. Op de tast konden we nog net ons huisje vinden. Waren we zo optimistisch in onze zomeroutfits vertrokken uit Midden-Nederland, konden we daar gelijk onze winterjassen aantrekken.
Balend reden we naar Bergen, vijftien kilometer verderop. En ja hoor, toen we weer vier kilometer gereden hadden, brak de zon weer door. Liepen we daar te puffen in onze jassen.
Voor degenen die niet zo goed op de hoogte zijn van Noord-Hollandse kustplaatsen, Bergen is een beetje Oud-Zuid aan zee. En de home-town van Sissy-Boy. Inmiddels hebben we daar de 'gewone' Sissy-Boy, Sissy-Boy Homeland, Sissy-Boy Junior en Sissy-Boy Noord, een strandtent. Zo'n dorp dus. Saskia Noort woont er trouwens ook, voor de belangstellenden onder ons.

Misschien kwam het door het ontbreken van Man, misschien door de zeemist: maar ik vond er opeens niets meer aan. Dus reden we maar weer naar ons kleine kustplaatsje, waar je tenminste nog gratis kunt parkeren. En waar we een nieuw winkeltje hebben, waar Man en Zoon ook hun Moederdagcadeau hadden gescoord.
En daar kon ik toch even fijn slagen. Met een fruitmand voor een euri, een houten visje ook voor een euri en last but not least een boomstamtafel op wielen voor € 22,95 (Bij Sissy-Boy Homeland had daar toch minstens nog een 1 voor gestaan) vertrok ik weer iets blijer richting huisje. Inmiddels was de zon ook daar gaan schijnen.
En toen waren we er nog niet, lieve mensen. Want terwijl ik allerlei vreemde schimmels uit de koelkast aan het soppen was, stond daar opeens Man voor mijn neus. Die was komen fietsen uit onze woonplaats, 105 kilometer verderop. Hij had vijf uur non-stop gefietst. Het laatste wat hij nog kon uitbrengen voor hij neerstortte op de bank: 'Heeft iemand dat ooit voor je gedaan?'
Nee Man, nog nooit.
En zo werd het toch nog een romantisch Pinksterweekend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten